Corvo mariño

Saíu na prensa esta semana, o día 8 de novembro, polo menos na edición de Arousa de La Voz de Galicia, que en Vilagarcía había un corvo mariño pousado nunha farola, cousa que chamou a atención dos viandantes. Non está mal que nos decatemos da súa existencia. Tan preocupada andaba a xente que avisaron a Protección Civil, quen á súa vez chamou ao Centro da Natureza de Cotorredondo, un centro de recuperación da fauna silvestre. A foto do xornal amósao alí, quedo, observador da paisaxe, tan pancho... O que non contan é que foi do animal, liscou sen máis, estaba doente,...?
Parece un corvo mariño real, o máis habitual en toda Galicia, e non só na costa. As dúas primerias fotos foron sacadas no Barco de Valdeorras, velaí van:

Parece que son habituais en zonas do interior onde hai encoros

Estoutra foto é de Catoira, no mesmo río Ulla. Tamén dá fe da súa presenza neste río Anxo Angueira no libro Iria do que xa falei outras veces; deixo este par de citas súas para que poidamos recrearnos na arte da descrición, que a min persoalmente me lembra ao gran Otero Pedrayo:

“E o Iria navega e os corvos do monte pousan nos brazos das cruces dos afogados e nas cavernas negras, ósos brillantes ó sol da mañá, dos vellos galeóns enterrados no lameiro. E o Iria navega e unha man de cinco corvos mariños pasa rasante abeirada ós xuncos e lirios da ribeira adiantando o vello galeón.” 

“Unha áxil liña de corvos mariños, pegada á ribeira de xuncos da Rubia, adianta por couse o galeón subindo como frecha o río arrentes.”