xoves, 24 de marzo de 2016

Primavera


Chegou a primavera. E con ela chegou o pole que tingue de amarelo a miña gatiña negra. E a procesionaria que engalana os piñeiros como árbores de Nadal. E as floriñas brancas no medio da herba do xardín. Agora xa hai máis días azuis e os cantos dos paxaros semellan ledos abondo. Devagar as árbores tórnanse verdes de novo. O mundo estoura e agroman mil cores. Por fin, hai luz!!!!

Juan Ramón Jiménez reflicte este momento no capítulo 25 de Platero y yo:
"... Entonces, al mirar al campo por la ventana abierta, me doy cuenta de que los que alborotan son los pájaros.
Salgo al huerto y canto gracias a Dios del día azul. ¡Libre concierto de picos, fresco y sin fin! 


La golondrina riza, caprichosa, su gorjeo en el pozo; 


silba el mirlo sobre la naranja caída; 
de fuego, la oropéndola charla, de chaparro en chaparro; el chamariz ríe larga y menudamente en la cima del eucalipto,


y, en el pino grande, los gorriones discuten desaforadamente.


¡Cómo está la mañana! El sol pone en la tierra su alegría de plata y de oro; 


mariposas de cien colores juegan por todas partes; entre las flores, por la casa -ya dentro, ya fuera-, en el manatial. 
Por doquiera, el campo se abre en estalllidos, en crujidos, en un hervidero de vida sana y nueva.
Parece que estuviéramos dentro de un gran panal de luz, que fuese el interior de una inmensa y cálida rosa encendida."

mércores, 23 de marzo de 2016

Pimpín



                     Esta pimpín femia (Fringilla coelebs) pousou na viña que temos diante da casa.

Corvo mariño

Vimos este grupo de corvos mariños no medio do Ulla, en Catoira. Fixámonos neles pola mancha branca no zanco, ao final do corpo.


Trátanse de exemplares en idade reprodutora, de aí a mancha branca que aparece a finais do inverno.


No libro de Luís Rei Núñez, O corvo do chapapote, editado por A Nosa Terra, cítanse: "Que regalía do ceo poder admirar, cando xa a marea chea vos expulsou do areal, todo un bando de cormoráns pousados sobre un petón de preto. Aínda os respectou o chapapote e secan as ás ao vento; un espreguizarse de dez, quince, quizais trinta máxicos minutos.