Peto verdeal

Que fermoso e que esquivo é!!!!! Non hai forma de sacarlle unha foto de preto, é un bule-bule e voa coma unha auténtica bala, colle forma de misil e avanza sen practicamente mover as ás. O corido é espectacular, verde coa caluga vermella, a parte traseira superior amarela e o peito e parte da cara brancos.
A primeira vez que o vin, ben pensei que era un loro, era unha bala verde que pousou erguido nunha vide.

Non son a única que o considera un animal esquivo, Anxo Angueira no seu libro Iria tamén fala do tema: cualifícao de esquivo e silandeiro (“E o peto, o peto, o esquivo peto cantando no Cachón ós piñeiros da Borbola, de Cabodeiras á Estivada, o seu longo latín inequívoco.”); tamén menciona a súa característica forma de voar, que se pode apreciar na foto de arriba (“O peto verdeal voa agora silandeiro por riba da herba e dos codesos do campo da Torre cara ós piñeiros do Santiguiño co seu voo ás ondas, batendo as ás ós poucos, a intervalos.”) e do seu canto doadamente recoñecible. Claro que outro son ben propio do peto é o que fai canto fura nas árbores, ás que deixa así:

O seu nome científico é Picus viridis. 

Hai un dito popular que nos di: "Estás farto como un peto"

Pega rabilonga

Velaí vai a pega rabilonga voando. Esta non é unha especie en extinción, hainas a centos e saen por todas partes. Unha cousa que resulta simpática é o xeito que ten de moverse cando está parada, oscilando de diante para a atrás. E aínda que parece negra e branca, a verdade é que a cor negra vista de preto e con sol vese máis ben azulada ou mesmo verdosa, se un se fixa ben na imaxe inferior pódese ver ese ton azulado. O seu nome científico é Pica pica.

No libro Anacos da nosa cultura, do Equipo de Normalización Lingüística do C P Veleiro do Campo, que xa mencionei noutra ocasión, rexistran un xogo popular no que gaña quen chegue a contar máis adiante sen coller folgos:

A pega rebordá

puxo un ovo e rebordou

puxo dous e rebordou

puxo tres e rebordou

puxo catro e rebordou

puxo cinco e rebordou

puxo seis e rebordou…

Andoriña común

Estas imaxes son un claro exemplo de que as andoriñas aniñan no ámbito urbano (unha vez máis no Barco de Valdeorras). Vese o adulto e as crías entre as tuberías dunha casa. Como se pode ver o niño está feito, ou iso parece, de barro, entre os tubos, e aprécianse as dúas crías alí metidiñas.

Queda claro nas imaxes a seu corido e a longura da cola. Resultan moi doadas de identificar tanto estando quietas como voando, pola súa característa forma de facelo que deixa unha silueta precisa.

O seu nome científico é Hirundo rustica.

De todos é coñecida a identificación da andoriña coa primavera, por ser un paxaro migratorio que nos visita, por toda Galicia, nesta estación do ano e queda durante todo o verán. Coa chegada dos tempos fríos volve para a cálida África. No libro Anacos da nosa cultura, feito polo Equipo de Normalización Lingüística do C P Veleiro do Campo, aparece esta cantiga:

Están todas as carpazas

co lilailo da súa flor.

¡No corazón das rapazas

 nacen cantigas de amor!

Hai leticia verdadeira

nas flores e nas espiñas.

¡Xa chegou a Primavera

no bico das anduriñas!

Tamén hai unha fermosa referencia ás andoriñas no conto "O Pecado" incluído no libro Contos do camiño e da rúa de Ramón Otero Pedrayo:
"A mociña era un verdecer no ermo, un mollo de flores na mesa dun procurador, unha andoriña no patio do cárcere."

Vaia forma de describir que tiña o grande Pedrayo!!!

Pimpín común femia

Outra imaxe tirada no Barco de Valdeorras, boa terra para pasear, beber un mencía e tomar unha bica. Hoxe foi a femia do pimpín común a que se puxo ante o obxectivo da cámara. Comparada co macho queda un pouco "apagada" de cores: é parda con esas franxas nas ás. O nome ao pimpín venlle do son que emite.

Paporrubio inmaduro

Nestas imaxes, sacadas no Barco de Valdeorras, aparece unha cría de paporrubio común. É curioso que de noviños teñan este aspecto tan serio e, despois, de adultos saquen esas plumas tan coridas, supoño que para "mocear".