Tres preciosas gatas. Preciosas e rebuldeiras. Pero teñen a súa historia case de telenovela. A máis vella é unha gata asilvestrada que vén de cando en vez pola nosa casa porque lle botamos comida. Hai unhas semanas pariu, e acabou traendo tres crías para o noso garaxe: unha siamesa, outra negra e unha terceira branca e negra. Estas tres crías desapareceron de súpeto. Sospeitamos que as agochou no motor do coche sen nós sabelo e acabaron tiradas por aí; mellor nin pensalo!
A cuestión é que a gata case tolea; miañaba chamando por eles a todas horas. Ata que uns días despois aparecen dous gatiños preciosos, un siamés e un negro, con ela. Volveran? Non, estes eran máis cativiños.
Asemade, unha gata negra, tía da que perdeu as crías, aparece despois dun tempo e miañando na procura dos seus fillos que a primeira lle secuestrara!!!! Pero a gata pinta logrou correla do garaxe e a outra nai quedou sen as fillas. Nas fotos vemos á "secuestradora" coas gatas adoptadas, que ela considera que son realmente súas. Non hai máis que ver o abrazo que lle dá a unha na foto de abaixo.
Pero a cousa non quedou aí. A gata negra tiña tres crías máis que acabou traendo para o curral do veciño. Os seus gatiños empezaron a miañar, a nosa gata pinta oíunos... e lembremos que a ela lle faltaron tres e só "recuperara" dous, así que... foi a polo terceiro, o pinto. E tróuxoo. Só que este tiña un problema de "estabilidade" xa que non era capaz de dar dous pasos seguidos sen caer; non sabemos cal era o problema pero rematou morrendo días despois. Neste caso a nai aceptou a morte do fillo, non como da outra vez que desapareceran sen máis.
Non fai falla dicir que desde aquela non se arranca o coche sen mirar antes por andan os gatos!
Este é Lepi, ou Lepias, o nome venlle de que cada vez que durmía se lle pegaban os olliños coas lepias. Logramos collelo e sacarllas cun algodón e despois xa recorremos a un colirio magnífico que lle deixou á vista os seus ollazos azuis. É o responsable de que eu, que non me gustaban os gatos, me encariñase con eles.
Esta é Barri ou Barriga, chámase así porque nos gusta moito a súa barriguiña. É máis grande e aventureira ca Lepi.
As irmás fregando o peteiro despois de beber leite moi frío.
O lío de gatas parece ter rematado. A nai verdadeira, a negra, empeza agora a achegarse por aquí e a adoptadora xa llo permite; supoñemos que xa non ve risco de que poida levar as crías con ela. Onte estiveron cara a cara Barri e a nai verdadeira, pero a gatiña axiña saíu correndo sen recoñecela.
Temos que ser moi cautelosos, pois cando a nai sospeita que llos podemos quitar ou cheira un perigo, cólleos e lévaos fóra, co conseguinte susto noso ata que os volve traer. Fíxoo unhas tres veces e na última pasámolo mal porque había un can rondando. Estivemos espreitando ata que Manu llos foi buscar; á nai convencémola de que todo ía ben con... comida.
