Cuco

Este ano veunos visitar o cuco á Viladesuso. Cantou no monte da Cabana e aniñou ao lado do parque infantil. Alí oímolo e vímolo. Aínda que as fotos que acompañan esta entrada non son de cucos catoirenses senón sonenses; sacámolas ao lado da praia de Nemiña a finais do mes de xullo.

Era pola tarde e estaba el só. Viuno Manu baixar dun cable da luz e pousar no chan, e de alí voou ata unhas árbores, baixou ao chan,...

Como paxaro habitual no noso territorio e característico polo seu canto anunciador da primavera, tiña, por lóxica, que ter un espazo nas nosas letras e na nosa fraseoloxía. A sabedoría popular asóciao a beleza, a astucia e a idade, véxase senón: se nos din que "estamos moi cucas" é que somos bonitas e graciosas (non sei se realmente vén do animal). Ai!, pero cando alguén di que "oiu cantar más de catro cucos" é que un xa vai vello velliño, o mesmo ca "Non se oe outro cuco!".
Como xa dixemos noutra entrada, cando se oe o cuco hai que ter a barriga chea e cartos no peto, pois así será o resto do ano en canto a estes dous aspectos.

A literatura tamén fala do cuco. Por exemplo Uxío Novoneyra en Os eidos cita ao noso animal:

Canta o cuco cala e canta

dos castiñeiros do val.

Pasa o tempo e nion di nada

e volta o cuco a cantar.

interesaba poñerse a mal cos veciños…