Paseo con paporrubio

Tarde de paseo polas marxes do Ulla, sen saír de Catoira. Dos poucos animais que observamos foi o paporrubio o que máis se deixou ver e oír. Que se na póla dunha árbore, que se na beira do camiño, que se nunha pedra entre os xuncos,... buscaba caloriña para o seu peito vermello que brillaba rechamante á luz do sol.

Imaxe do muíño de marea que temos en Catoira.

Miñoto

Esta mañá sobrevoounos un miñato, reclamando a nosa atención a base de berros estridentes. Un exemplar fermoso, grande, dominador. Voaba con calma, lentamente, facendo pequenos círculos ao comezo ata afastarse de nós. Gozaba do soliño desta primavera en pleno inverno.

A pesar de estar en movemento Manu logrou estas fotos nas que se aprecian ata as coxas do animal. Na entrada chámolle miñoto porque así é como se coñece por estes lares.

50 minutos

50 minutos foi o que durou o paseo de hoxe polo monte da Cabana. Suficientes para relaxarnos e decatarnos de canto botabamos de menos saír só a ver paxaros. Só iso. Camiñada curta cos oídos atentos e os ollos á espreita. Coma sempre foron os ferreiros os que se deixaron ver, en bandadas. Cremos ver un cristado solitario. Un abelleiro inconfundible entre as ramas dun carballo que aínda conserva algunhas follas verdes. Máis adiante un, dous, tres, catro,...subeliños, co seu peito rosa, brincan ás tolas de árbore en árbore (un carballiño, un piñeiro, un eucalipto...).

Ao seu lado, calado e disimulando, un bacachís. Vaia, que toda a familia dos ferreiros se reuniu para pasar o inverno.