Domingo 11

Domingo de febreiro. Moi frío, como todo o mes. Un pequeno percorrido en coche abeirando o Ulla. Desde a banda coruñesa sacamos esta foto; en fronte Catoira. O Ulla nesta parte está cheo de meandros e canles tranquilas coma esta:

Anxo Angueira describiu moi ben estas canles no seu libro Iria: "Madrugada en ceo no esteiro. Alta a maré, unha chalana nada na noite reacha lene e silandeira o cristal frío, mouro da auga. É unha chalana que baixa desde o Redondo de Imo, por Riasós e Cabodeiras, escorregando calma o río Vello. Baixa entre xuncos da beira alagados e néboa da alborada, brétema que sobe da auga escura, negra, en vinte mil farrapos retortos. O río Vello é unha canle, un brazo do Ulla ó pé da Bacariza. (...) Ó pasa-lo rego dos Campelos que baixa de Paradeuga, o rapaz abeira deica cofea-lo plan nos xuncos." 

E mái adiante:

"O río Vello é o brazo máis fondo e mais retorto do derradeiro Ulla, un remol, o brazo que debuxa a máis grande de tódalas súas insuas, a insua da Bacariza: xunco e despois herba e mulime dos toutizos deica chegar ó toxo da touza central, erguida sobre penedos, o Cachón, illa da insua."

Estoutra foto, xa no luscofusco é da banda pontevedresa, preto de Carril:

Pero non todo foi paisaxe fluvial; o miñoto tamén fixo acto de presenza e desde o coche Manu logrou tirarlle unhas fotos dignas:

De lado e de costas:

Realmente hai abundancia de miñotos na nosa zona. Cada un na súa zona, dominándoa. Axexando o seu xantar ao mediodía e á tardiña, é habitual velos enriba de postes da luz, árbores, farois, cables,...  ollando con detemento o chan, na procura do alimento salvador.

Galiñola negra

Fulica atra, ese é o seu nome científico. Para nós é a galiñola negra común; unha ave case común no noso territorio e sedentaria. Hoxe vímolas na lagoa de Valga; había uns seis exemplares que xa acolleron costumes doutras aves, pois axiña viron xente tirándolles pan aos cisnes foron a fume de carozo; pero, iso si, achegáronse con prudencia, respectando o espazo dos cisnes. 

Aliméntanse de herbas e plantas acuáticas, pero dámos fe de que non lle fan ascos ao pan mollado!

 Non é doado atopar referencias literarias sobre elas, pero Manuel Murguía lembrouse delas no seu libro Dende o ceo, editado pola desaparecida A Nosa Terra:

“… E as gaivotas, que ao chegar o mes de setembro visitan aquelas praias que abandonan as andoriñas;

E as galiñolas; “

Na lagoa andaban entre os patos e os cisnes, pero son máis de ir ao seu e polo seu lado. De feito unha meteuse entre un grupo de lavancos e estes fórona botando de alí.

Sol de inverno

Xa hai tempo que as mimosas decoran os nosos montes. Pequenos soles que iluminan o escuro verde do inverno nas nosas árbores. Cor, moleza, fragrancia,... 

A esperanza do sol que xa vén en camiño, o verán no medio do inverno; como un arco da vella que avisa que todo ten un remate. Velaí as mimosas.

Os poetas tamén caen rendidos aos seus pés 
como Gonzalo Hermo no seu libro Celebración, no poema Musgo#1:

"Penso na mimosa,

na flor da acacia que agroma na invernada".

Tíngueno todo, o camiño e a estrada, cunha alfombra delicada na que se reflicte, cal espello, o ouro das súas flores. Como o camiño que Dorothy debe seguir para chegar á cidade Esmeralda e ver así o mago de Oz.  

Son foráneas, de Australia, como o eucalipto, pero esta cultivámola como ornamental, aínda que cada vez se está espallando máis polos montes.