Merlo común

Un merlo común non parece nada doutro mundo; todo negro agás polo pico alaranxado e ese ollo inmenso, tan marcado, que parece que nos fita inquisidor. Nós vémolos case sempre a ras do chan e xa lle chamamos directamente "chivato" pois é sentirnos e fuxir nun bater de ás e chiando como se o levase o demo; estamos convencidos de que está avisando a todo bicho de que imos por alí, dando a alarma.

Atópase en todas partes: no monte, nas leiras, nas vilas,...e é un paxaro moi habitual en Galicia. Como xa dixemos observámolo case sempre pola zona máis baixa, sobre todo entre as xestas e silveiras. Neste fragmento dun poema de Manuel María pertencente ao libro Mar maior, escribe o poeta:

Anxo de silencio nas miñas maos de terra,

vivindo en chama apaixonada,

en voz de melro que canta nas silveiras:

eu óllote na noite coma un paxaro morto,

como o cabelo dunha nena triste

que agonizou e fíxose ar.

 

A femia é máis apardazada mentres que o macho é todo negro. Hai ditos populares que aluden sobre todo á súa cor, como "ser un merlo branco", é dicir, ser algo moi raro. Outra frase feita dinos que "armar ao merlo" é buscar un perigo.

O seu nome científico é Turdus merula. En inglés, sempre sintéticos, dise Blackbird; por que será?

Xosé María Álvarez Blázquez dá outra imaxe máis festeira do merlo neste poema:

Da gorxa algareira

do merlo lanzal

fuxían as horas

collidas da man.

Coas súas muiñeiras

i os seus alalás

a todas as merlas

ía namorar.

Na ponla máis outa

do meu salgueiral

morreu o poeta:

no papo: nin gran.