Rulas

Polos montes de Catoira podemos atopar os dous tipos de rulas existentes: a común e a turca. Curiosamente a común visítanos nas estacións cálidas (primavera e verán), mentres que a turca reside aquí todo o ano. As rulas son máis estilizadas cás pombas, sobre todo véselles o pescozo máis fino, con unha ou máis raias nel. E aí reside unha das diferencias entre a turca e a común. Vexamos como distinguilas.
A rula común ten no pescozo tres raias negras finas, mentres que a turca só ten unha. Ademais a común ten o lombo manchado e pinto mentres que a turca ten unha cor parda uniforme. Para ilustralo deixamos unhas fotos que poden axudar.
Estas dúas imaxes son dunha rula común (Streptopelia turtur)

 Véselle as tres franxas no pescozo e a plumaxe das ás pintas.

Nesta foto non se aprecian as manchas do pescozo pero si moi ben o lombo.

Desde hai uns días temos unha rula común dándonos concertos matutinos e vespertinos, sen tino. Ben enriba do poste da luz, do cable, dunha parede ou dalgunha árbore.

A rula turca (Streptopelia decaocto), como se aprecia nas fotos, ten a cor máis uniforme e unha soa risca na caluga:

Quizais polo seu son ou porque nos visita no bo tempo, asociamos as rulas coa ledicia e tamén coa fidelidade. Hai un poema no libro Follas novas de Rosalía de Castro, no que cita ás rulas desde outro punto de vista, pois a rula provoca na muller o efecto contrario, xa que lle fai lembrar o home emigrado.

Tecín soia a miña tea,

sembrei soia o meu nabal,

soia vou por leña ó monte,

soia a vexo arder no lar.

 Nin na fonte nin no prado,

así morra coa carrax,

el non ha de virme a erguer,

el xa non me pousará.

¡Que tristeza! O vento soa,

canta o grilo o seu compás...;

ferve o pote..., mais, meu caldo,

soíña te hei de cear.

Cala, rula; os teus arrulos

ganas de morrer me dan;

cala, grilo, que se cantas,

sinto negras soidás.

O meu homiño perdeuse,

ninguén sabe en onde vai...

Anduriña que pasache

con el as ondas do mar;

anduriña, voa, voa,

ven e dime onde está.