Gaivotas

Tamén as gaivotas nos visitan en Catoira. Non son moi abundantes no interior do concello a pesar de estar na boca da ría de Arousa; e máis case non se ven sobrevoar o monte da Cabana, desde o que hai moi boas vistas da ría (agora limitadas pola nova ponte).
Hai dúas especies moi comúns: a patiamarela e a chorona. As dúas están nas costas galegas durante todo o ano. Como se diferencian?
A chorona (Larus ridibundus) é máis pequena (uns 35 cm) e ten xeralmente unha mancha detrás no ollo e outra sobre el a modo de cella, cando é adulta e no inverno. No verán a cabeza pasa a ser negra achocolatada. O pico da chorona é avermellado coa punta negra; e as patas tamén son avermelladas.
A esta gaivota chámanlle reidora en castelán, máis literal do seu nome científico (ridibundus), polo seu son característico, que nós identificamos máis co choro... Ai! como somos de melancólicos os galegos!!!!

 Na imaxe vemos a gaivota chorona coas dúas riscas na cara lixeiramente difuminadas, o que significa que xa ten dous invernos enriba.

Pola contra a patiamarela (Larus cachinnans) é máis grande (uns 65 cm), ten as patas e o pico amarelos, este cunha mancha vermella na parte inferior, e as ás e o lombo agrisallados.

Véselle ben o pico amarelo coa mancha vermella na parte inferior. Algunhas manchas acastañadas das ás indican que aínda é novo. E por suposto, as patas son amarelas!

Dúas gaivotas novas, probablemente patiamarelas, sobrevoando o areal do Vilar (Corrubedo).

Hai referencias na literatura a estes paxaros. No último libro de Anxos Sumai, A lúa da colleita, aparece un episodio desacougante no que a protagonista, desorientada e soa nunha barca no mar, entra en contacto cunha gaivota:

“Calculou de debía estar no medio do mar. Estivo a piques de berrar, pero non berrou, paralizada por un pánico súbito. Algo ás súas costas, na parte da barca que non podía ver, observábaa. Sabía que a observaba. Xirouse amodo, como temendo espertar, e viu o perfil dereito dunha gaivota pousada sobre o bordo. Estaba tan queda que ela tamén ficou inmóbil, mirándoa. Era dun branco inmaculado, co pico amarelo virado cara ao amencer. Pareceulle tan incriblemente fermosa que sentiu medo de novo, pero asustouse aínda máis cando viu o sangue a esvarar polas patas do paxaro. Entón foi consciente das feridas dos brazos, das unllas rotas, dos ombros peteirados.

(…)

… Coa auga polas coxas, camiñou ata unha rocha próxima. Entón buscou a gaivota, quería volver sentir a paz da gaivota branca pousada na barca. E alí estaba, inmóbil no mesmo lugar, mostrando o seu perfil. Só que ese novo perfil xa non era tan branco nin tan inmaculado: tiña a á esgazada, coma se lle arrancasen a carne a dentadas. Os ósos descarnados mostrábanse case tan limpos coma as relucentes plumas do perfil dereito, se non fose polo sangue que a cubría desde a cabeza ata as patas.”

Esta ben podería ser a gaivota ensanguentada .

O son que emiten as gaivotas é ben coñecido por todos, mesmo a xente do interior (non hai que esquecer que se adentran quilómetros terra adentro para alimentarse nos vertedoiros). Poden facernos sentir na praia porque aí é onde as ubicamos, pero Anxos Sumai dálle unha nova perspectiva, cando Nuria, a protagonista cre oír o berro dunha muller que se precipita ao chan desde o alto dun edificio; para tranquilizala dinlle: "-Tranquila. Son as gaiotas. As gaivotas berran coma seres humanos."