Xílgaro común

O xílgaro común (Carduelis carduelis) é un paxaro famoso polo seu canto (variado aínda que pouco potente), pero o seu corido é tan rechamante como o seu son: a cara vermella e as ás con manchas amarelas fanse ver entre o branco, o negro, o marrón e o crema que o visten na súa maioría.

  

Avistámolo en zonas de Galicia afastadas entre si, desde a costa (Pontedeume ou Catoira) ata o interior (O Barco e Quiroga). A verdade é que en Catoira só o vimos unha vez hai un par de anos; pillámolo xusto cando estaba comendo nun niño de procesionaria; só soubemos que era un xílgaro ao ampliar a foto. É o momento que ilustra a seguinte foto:

A literatura tamén se fai eco deste paxaro, e para mostra aquí queda un poema de Álvaro Cunqueiro pertencente a Herba aquí e acolá:

EN CUIXÁ

Aquí gardaron os monxes

día e noite, verán e inverno,

o berce de Xesús.

Prata e ouro e pedras finas

puxéronlle, de adorno

pro debaixo estaba a madeira,

a vella madeira onde durmiu o Neno,

que na baranda aparecía gastada,

onde a nai poñía a man, para mecelo.

Un día, homes tolos e revoltos de si,

romperon e queimaron o berce.

Pro a cinza resucitou ao terceiro día

e agora é ramas verdes dos choupos

ou un xílgaro escisado nun alcipreste:

unhas co ventiño de abril,

e outro co seu canto,

anainan ao Neno que no Paraíso

coida que segue durmindo en Cuixá.