A mañá resultou agradable en contra do que se anunciaba. As raiolas do sol queceron o bosque e salferírono desa luz outoniza que o converte todo en ouro. Oímos a chuvia sen nubes. Un ventiño suave abaneaba as pólas e caían sutís gotas a centos; oíase a chuvia e non chovía das nubes, chovía das árbores! Pouca animalada, só paxaros galbáns pouco dispostos a espreguizarse; algún cantaba, soíño no escenario. Temén as lesmas paseaban gozando da humidade que se reflectía na súa pel negra. Sospeitamos da presenza do falcón ao ver unha bandada de pombas fuxir a fume de carozo sobrevoando as copas das árbores; ao pouco, seguíndoas, unha silueta fugaz e sospeitosamente estilizada. Os nosos ollos non chegaron a definila.
O ciclo da auga diante dos nosos ollos. A luz, a calor, do sol secaba os fentos e a néboa artellábase diante de nós. A lene raxeira tamén nos quece e parados nun recuncho do camiño entramos en calor.
Xa ao final, o canto dun paporrubio chama a nosa atención; estaba ao lado pero non podiamos velo. Só o puidemos facer cando se moveu pero é que estaba moi ben camuflado. Védelos na foto de abaixo? Onde está o noso Wally cantor?
Ningún comentario:
Publicar un comentario