Cerceta de colar

Esta cerceta de colar vímola na lagoa (antiga canteira) de Valga, que está na recta de Campaña. Estaba só o macho, non vimos ningún outro exemplar; este seguía de cando en vez un grupo de lavancos reais, pero axiña quedaba afastado deles, non sabemos se estes o evitaban ou que non era capaz de seguir o seu ritmo. Manu tamén o viu hai un par de meses en Santiago, nunha lagoíña ao pé das vías do tren.
É orixinario de América do Sur e non debería habelas aquí, pero véndense pola súa fermosura; de feito se un procura en internet vemos que se atopan á venda.

É un animal moi fermoso: o pico gris, as patas rosadas, o peito rosado con pencas escuras, unha risca negra que vai da fronte ata as costas, as ás vermellas e tamén azuis, por veces verdes. Ten un tamaño bastante máis pequeno ca un lavanco real.
O seu nome científico é Callonetta leucophrys.

Andoriñas comúns bebendo en Pontedeume

Andaban as andoriñas comúns por Pontedeume celebrando o verán. Vese que tiñan sede porque se achegaban á auga cun voo rasante, bicábana e remontaban de novo. O seu nome científico é Hirundo rustica, pasa o inverno en África e o verán por toda Europa.

Na nosa literatura abundan as andoriñas; Uxío Novoneyra por exemplo, no seu libro Os eidos menciónaas neste poema escuro:

OLLO o ceo mouro cun medo antergo.

Torna a abella ó trobo.                                                          

A andoriña cingue o voo.

Van as nebras do trono nun son agoreiro.

Pero xa Manuel Murguía en Dende o ceo, editado por A Nosa Terra, se lembra delas neste fragmento:

“Algunhas pombas que viven naquel retirado lugar, e as andoriñas teñen ao mesmo tempo o seu niño e unha atmosfera onde revoan asustadas polos ladridos dos cans, gardiáns do bosque e do claustro mesmo.”

Vencellos cazando ao solpor

Logo dun día abafante, prestaba tomar ao solpor unha cervexiña no xardín. Pero non estivemos sós, unha bandada de vencellos comúns saíron a cear; cruzábanse como tolos pero sen chegar nin sequera a rozarse. Había uns dez na procura de insectos. É o primeiro ano que os vemos por aquí e, por suposto, son benvidos. Será por eles que notamos menos mosquitos cando sentamos fóra da casa?
Ao lonxe cantaba un peto verdeal. Un merlo veu posar enriba dun cable admirando o espectáculo culinario. Os chíos dos vencellos resoaban de cando en vez. Un libelulón tamén fixo un par de voos rasantes na procura do seu alimento, pero axiña liscou.
Ían ser as dez e media e aínda había luz suficiente como para afirmar que era de día.

Daquela os morcegos tamén saíron de caza pero respectando a área cinexética dos vencellos, os cales voaban por un nivel superior ao dos morcegos, que o facían moito máis baixo. 
Estes últimos tiñan un método no seu percorrido: saían dous pola nosa esquerda por detrás da casa, un rodeábaa e volvía meterse pola dereita, mentres o outro seguía ata o ciprés de enfronte, botaba alí uns minutos e marchaba por onde antes o fixera o seu compañeiro.
Logramos sacarlle un foto a Batman!!!!

Para rematar a xornada tamén o gato saíu de caza. Desde que ten tres crías non hai comida que lle chegue. 

Aínda que parece de día, non o é. Na imaxe está tanteando o terreo, disposto a lanzarse sobre algún insecto terrestre. É dicir, respectando aos seus rivais cazadores: cada un no seu sitio.

Praia da Ladeira case deserta

O día estaba case perfecto para unha tarde de praia, agás polo vento intenso por veces que nos arrastraba pola area. Ás tres e media da tarde o areal estaba case deserto. Aínda que nestas datas non esperamos ver moita paxarada sempre atopamos algo por alí. Están as lavandeiras que nos acompañan case todos os días; as de hoxe estaban descoloridas de amarelo polo que chegamos a sospeitar se serían as mouras, pero non, eran un par de reais, ou iso nos parece agora vendo a foto, aínda que alí perecían moi pardas. Supoñemos que é un exemplar novo.

Máis adiante, no final da praia da Ladeira, xunto ao río que separa esta da praia do Vilar, atopámonos cunhas tres píllaras papudas, que nos esquivaban a saltiños, correndo case sen tocar a area, como adoitan. Case nin se lle ve na foto.

Agás unhas poucas gaivotas choronas e patiamarelas nada máis vimos que voase; pero a sorpresa veu do mar. Unha aleta animou as ondas, e detrás dela outra máis. Nun determinado momento a auga moveuse máis da conta, semellaba un xogo ou unha loita entre dous exemplares. Manu logrou tirar unha foto curiosa, collendo un arroaz real xusto no intre en que, logo dun chimpo, se metía de novo na auga.

Despois diso afastáronse mar adentro e non os volvemos ver. A xornada rematou coa recollida dunhas cunchiñas de cores que se van meter dentro dun bote de cristal.

86. Píllara papuda

Apareceu a píllara papuda na praia da Ladeira en Corrubedo; estaba moi preto da pria do Vilar, xunto ao río que as separa. Vímola sobre as catro da tarde e había outros dous exemplares xunto á da foto. O nome científico é Charadrius alexandrinus e en castelán coñécese como chorlitejo patinegro.

Paseo a carón do noso Ulla

Quedamos de novo na casa para dar o paseo de hoxe, nunha tarde cuberta aínda que veces quecía o sol. O paseo fluvial de Catoira ten certo engado, hai recunchos magníficos dos que parece que vai saír un "pequeno" pero letal dinosauro. Menos mal que non foi iso o que nos saíu ao paso, senón moita paxarada e algún réptil. Unhas das primeiras en saudar foi unha lavandeira real, que enriba dunha árbore cantou e posou con toda naturalidade:

Véselle ben a cor amarela en case toda a parte inferior, cunha mancha branca no papo. Pero axiña atopamos cun pardal común, tamén tranquilo enriba dun fento.

Vese que a esa hora pasaba pouca xente pois os paxaros estaban máis repousados do habitual. Entrementres avistamos un chasco, uns subeliños e algunha que outra libeliña, ata que un cantar moi próximo entre os xuncos nos fixo parar e esperar. E localizámolo. Era un carrizo, pequeno pero cuns grandes pulmóns cantareiros.

Xunto á telleira sobrevoáronnos tres miñatos e unha bandada de andoriñas de cu branco. Xa de volta foi un lavanco real o que pasou a fume de carozo sobre as nosas cabezas. Na nosa antiga praia, Portechán, tivemos que facer unha parada de rigor ante un reclamo que, xurariamos, era dunha galiñola negra común. Por máis que esperamos non a demos visto, pero cantar, si que cantaba.

85. Escribenta real

Vimos esta escribenta real na parte sur do Porto do Son, preto de Espiñeirido, o domingo 5 de xullo sobre as 18'30. Pensamos nunha escribenta liñaceira nun primeiro momento, pero analizándoa máis detidamente: a cor amarela forte, a ausencia de mancha escura no papo e as riscas da cara menos marcadas, fixeron descartar á liñaceira en favor da real. O nome científico é Emberiza citrinella e en castelán chámase escribano cerillo. Na primavera está máis amarelo na cabeza e o peito máis avermellado.

Bico de coral común

Segue medrando a colonia de bicos de coral. Hai moitos exemplares asentados xa en Catoira, vimos un bo grupo deles en Gondar; andaban nunha zona con prado pero tamén de cultivo: vide, millo, etc. É un paxaro moi pequeno pero doado de ver pola cor do pico, parece ser que ten orixe africana, en concreto do Senegal; vaia, un emigrante máis que escolleu unha boa terra para asentar, como milleiros de galegos; menos mal que este non precisa papeis. Claro, que está a outra cara, o impacto de fauna allea no noso territorio, e todo por querer gozar da beleza inmediata engaiolando paxaros.