Vencellos cazando ao solpor

Logo dun día abafante, prestaba tomar ao solpor unha cervexiña no xardín. Pero non estivemos sós, unha bandada de vencellos comúns saíron a cear; cruzábanse como tolos pero sen chegar nin sequera a rozarse. Había uns dez na procura de insectos. É o primeiro ano que os vemos por aquí e, por suposto, son benvidos. Será por eles que notamos menos mosquitos cando sentamos fóra da casa?
Ao lonxe cantaba un peto verdeal. Un merlo veu posar enriba dun cable admirando o espectáculo culinario. Os chíos dos vencellos resoaban de cando en vez. Un libelulón tamén fixo un par de voos rasantes na procura do seu alimento, pero axiña liscou.
Ían ser as dez e media e aínda había luz suficiente como para afirmar que era de día.

Daquela os morcegos tamén saíron de caza pero respectando a área cinexética dos vencellos, os cales voaban por un nivel superior ao dos morcegos, que o facían moito máis baixo. 
Estes últimos tiñan un método no seu percorrido: saían dous pola nosa esquerda por detrás da casa, un rodeábaa e volvía meterse pola dereita, mentres o outro seguía ata o ciprés de enfronte, botaba alí uns minutos e marchaba por onde antes o fixera o seu compañeiro.
Logramos sacarlle un foto a Batman!!!!

Para rematar a xornada tamén o gato saíu de caza. Desde que ten tres crías non hai comida que lle chegue. 

Aínda que parece de día, non o é. Na imaxe está tanteando o terreo, disposto a lanzarse sobre algún insecto terrestre. É dicir, respectando aos seus rivais cazadores: cada un no seu sitio.