O medo apareceu como unha puñada no estómago. Caemos na conta de que Barri tampouco está, cousa normal por outra parte pois é moi independente, e nin sequera sabemos se ten crías. Tampouco a nai de Lepi e Barri anda osmando comida. Un par de testos esnaquizados, leña ciscada no chan,... Algo vai mal, moi mal. Todas poden ter marchado, pero Perla, non. Ela non é quen de saír de aquí.
Entre a procura vexo, enriba da leña, dúas cariñas, só unha ten nome, Petit Suisse (o secuestrado con síndrome de Estocolmo), e outro gatiño. Axiña aparecen os outros dous negros (dúas réplicas de Lepi e Ali en miniatura). As crías están pero non a nai nin Perla. Máis medo. No coche hai pegadas de gato e dun can e algo que semella sangue. Pánico. Chamamos en van por Lepi, Carbón e Perla. Chega Rita desconsolada. Lepi non. E menos así. O sábado aparece o esquivo e tímido Carbón! Domingo de paixón.
Luns. Desde o xardín vemos como o helicóptero de SOS Galicia aterra preto da gasolineira. Grave accidente de coche. Son as 8 da mañá. Xirámonos e vemos un gato negro sobre a parede que dá ao monte. ... Pero se xa non temos ningún gato negro! Achégome e non marcha. Cada paso que dou dáme a esperanza que finalmente se confirma. É Lepi! Cólloa entre os brazos e decátome de que está esquelética. Ela déixase querer mentres lle abrimos unha bolsiña de comida con xelatina, a súa favorita, pero, para a nosa sorpresa, non come. Lévoa xunto as crías e rabúñame. Finalmente logro poñela con elas pero marcha sen facerlles caso de volta cara ao monte.
A media mañá vémola entre a morea de pedras. Imos aló Rita e mais eu. Xogamos con ela e logramos que beba un pouco de leite e coma dúas croquetiñas de nada. Intentamos traela de volta á casa pero non quere. Á tarde intentámolo de novo. Démoslle todo o mimo que tiñamos dentro, tanto que logramos que se relaxase coas patas para arriba. Entre as cóxegas descubrimos unha boa rascadura na súa barriga, pero non se queixa. Como se nega a comer hai que facerlle trucos: mollarlle o peteiro con leite para que o lamba ata que finalmente optamos por unha xiringa. Levámoslle a unha das crías para ver que pasaba. Desta recibiuna ben, lambeuna toda e as dúas se acariñaron mutuamente. Imos utilizar a cría para que veña. Non funciona. A casualidade fai que, cando xa Rita a ten xunto ao muro, pasen dous cans e se asuste, saltando do seu colo de novo cara ás pedras. Agora, xa ás doce e media da noite, segue alí. Saímos de cando en vez para asegurarnos de que nos vexa. Está só a uns metros pero parece estar moi lonxe. Finalmente a noite tráxica perdemos dous gatos: a leda e independente Barri e a fermosa e delicada Perla.
Barri de cativa
Perla
Por certo, Barri si tiña crías. E ao sentirse soas saíron na procura de alimento. Están entre as silvas. Dous gatiños iguais á nai, fermosos, tristes estes días, pequeniños. Por susposto non os imos abandonar, son fillos da nosa Barri; darémoslles comida e bebida e procuraremos atraelos. Pero son moi esquivos e desconfiados.
