Eu fronte á pega

Acabo de poñerme nerviosa. Non hai razón. Ningunha. Pero apareceu a presión do peito, sen máis. Tomo un ansiolítico porque me coñezo. Deixo o ordenador e intento fuxir do traballo. Léolle a mamá un capítulo dun libro, pero non me presta atención. Hoxe está pendente dun fío imaxinario que trata de facer pasar por unha agulla tamén imaxinaria. Chámoa e mírame con expresión de Que queres? Por que me interrompes? Pídolle mimos; aqueles que non me deu de nena. Repouso a cabeza no seu colo e ponme amodo a man sobre ela. Remexe con delicadeza no meu pelo durante uns segundos ata que volve a enfiar a agulla. 

Busco outra fonte de relaxación e fíxome no gato que dorme na cama do lado. Déitome ao seu carón e recibe con gratitude as caricias que lle dou. Pero non recibo nada a cambio. 

Detéñome e procuro unha razón para este nerviosismo inxustificado. Quizais sexan os flocos pendentes dos informes que cómpre entregar. Esas puntilliñas miúdas, tres, catro palabras como moito que non poden ser completadas aínda. Cómpre esperar a... calquera cousa que evita solucionar este maldito trámite. Pero se só son unhas palabras irrelevantes en realidade; como pode afectarme iso? Lembro, de súpeto, que teño pendente tamén saír a recoller a alguén, ou a levalo, xa non sei; e a comida de mañá ou mesmo a cea desta noite. Hoxe solucionei moitas cousas, papeis sobre todo, pero falta rematalas con esas catro malditas palabras, ou só tres. Falta rematalas. 

Non entendo como estas cativezas me poden crear ansiedade. Hai unha pega no valo de pedra que ten problemas máis graves cós meus. Está axexando aos lados e mirando con cobiza o pan que deixamos entre a herba para que coma. Non se atreve a baixar; sabe que hai gatos que non dubidarán en cazala aínda que non teñan fame. Segue desconfiada. Amaga con baixar pero detén o seu movemento cun bater das ás. Percibe a ameaza agochada entre os testos de xeranios. Recúa para o ciprés onde aniña; terá que esperar polo pan reseso. Ela si ten un motivo. A min ninguén me vai atacar mentres remexo na neveira algo para comer.

Unha estela de luz

 

Ilustración de Manuel Marín

Descubrir un martiño peixeiro parado é un acto de beleza emocional difícil de contemplar, e máis se o sol lle dá de cheo. É un paxaro fermoso, vistoso, colorido en laranxa e azul. A súa é unha estática quietude vixiante. Semella descansar relaxado pero está á espreita da próxima vítima acuática.

Un ollo atento pode chegar a velo en pleno voo pasando como un raio. Nese intre só se percibirá un punto de luz acelerado, que deixa un rastro amarelado e azul.

Sempre me emocionou o paso das ambulancias. Debe ser o único elemento que causa en todos e cada un de nós unha empatía e solidariedade común. Ben se perciben as súas luces ou se oe a sirena, os coches abeiramos e deixámoslles paso. Hai anos apareceu por detrás unha nun atasco no Milladoiro; dous carrís cheos, un lateral con coches aparcados e outro coa mediana de cemento. Ollei aos lados e crin que por unha vez non seriamos capaces de abrirlle unha vía de escape. Equivoqueime. Foi como se unha man lixeira nos fose movendo con delicadeza, como unha galiña que recolle os seus pitos. Non sei como apareceu aquel anaco de estrada libre, un oco minúsculo que se agrandou de súpeto e permitiu o paso da ambulancia.

Nos últimos anos nesta casa fomos usuarios bastante habituais das ambulancias. Hai dous momentos que se agarraron a min como grampas de aceiro. No primeiro eu ía de copiloto, sentada a carón do condutor. Non era nada grave pero cando chegou a unha rotonda, acendeu as luces e a sirena. Pregunteille por que o facía se non era unha urxencia. A súa resposta continúa soando aínda hoxe na miña cabeza: “Poida que neste intre haxa alguén que precise unha ambulancia por algo grave. Cando menos tempo esteamos na estrada, mellor”. Deille a razón e traguei o que nese momento considerei a miña ignorancia. O segundo momento foi durante os días máis duros da pandemia,  no medio do estado de alarma. Daquela fun detrás da ambulancia que cargaba con mamá. Era de noite; non nos cruzamos con ningún coche. Diante de min, a ambulancia coas potentes luces acendidas. Amarelo alaranxado e azul brillante que me ferían as retinas; era un brillo excesivo que me fixo frear e afastarme dela. E afastarme tamén de mamá e da súa debilidade febril. Detrás seguíame a escuridade máis negra. Entre a luz e a negrura ía eu, triste e chea de medo, como o traxecto da casa ao hospital. Eu só seguía un punto de luz que deixaba un rastro alaranxado e azul na estrada gris.

Os paxaros suicidas

Volvendo do traballo atopo cadáveres de paxaros nas beiravías. Unha gaivota que supoño non foi quen de remontar o voo diante dun camión. Xa na vía rápida, outro que nun fun capaz de identificar; unha pomba? unha bubela? Máis adiante un dos pequerrechos, quizais un modesto pardal. Isto mesmo repítese durante varios días. Onte pasei xunto a unha enorme camelia vermella tirada no chan; a realidade foi dolorosa cando descubrín as plumas. Varios paxaros pasan rasantes por diante do coche. Unha pega rabilonga descansa retorta e deforme ao lado dun contedor de vidro co azul aínda nas ás. 

Ou nós corremos de máis ou eles andan desorientados. Son as vítimas das nosas ansias. Vou conducindo e imaxino unha distopía. Pensamento paranoico. Os paxaros suicídanse ante nós, negándose a seguir o ritmo que lles marcamos, cansos de recoller os restos alimentarios sempre a furto, cun ollo neses bechos que aparecen da nada ruxindo e cuspindo fume. Véxoos voando directos aos coches, grallando, piando... co peteiro tan aberto que podemos verlles os pulmóns. Acaban no parabrisas, nos capós, debaixo das rodas, para reclamar o seu ámbito de liberdade. Xa sei, parece unha película de Shyamalan ou unha versión actualizada de Os paxaros de Hitchcock.  

A mente marcha por onde ela quere. Cómpre reencamiñala para non ver paxaros suicidas!