Descubrir un martiño peixeiro
parado é un acto de beleza emocional difícil de contemplar, e máis se o sol lle dá de cheo. É un paxaro fermoso, vistoso, colorido en
laranxa e azul. A súa é unha estática quietude vixiante. Semella
descansar relaxado pero está á espreita da próxima vítima acuática.
Un ollo atento pode chegar a velo en pleno
voo pasando como un raio. Nese intre só se percibirá un punto de luz acelerado,
que deixa un rastro amarelado e azul.
Sempre me emocionou o paso das
ambulancias. Debe ser o único elemento que causa en todos e cada un de nós unha
empatía e solidariedade común. Ben se perciben as súas luces ou se oe a sirena,
os coches abeiramos e deixámoslles paso. Hai anos apareceu por detrás unha nun
atasco no Milladoiro; dous carrís cheos, un lateral con coches aparcados e
outro coa mediana de cemento. Ollei aos lados e crin que por unha vez non
seriamos capaces de abrirlle unha vía de escape. Equivoqueime. Foi como se unha
man lixeira nos fose movendo con delicadeza, como unha galiña que recolle os
seus pitos. Non sei como apareceu aquel anaco de estrada libre, un oco minúsculo
que se agrandou de súpeto e permitiu o paso da ambulancia.
Nos últimos anos nesta casa fomos
usuarios bastante habituais das ambulancias. Hai dous momentos que se agarraron
a min como grampas de aceiro. No primeiro eu ía de copiloto, sentada a carón do
condutor. Non era nada grave pero cando chegou a unha rotonda, acendeu as luces
e a sirena. Pregunteille por que o facía se non era unha urxencia. A súa
resposta continúa soando aínda hoxe na miña cabeza: “Poida que neste intre haxa
alguén que precise unha ambulancia por algo grave. Cando menos tempo esteamos
na estrada, mellor”. Deille a razón e traguei o que nese momento considerei a miña ignorancia. O segundo momento foi durante os días máis duros da pandemia, no medio do estado de alarma. Daquela fun
detrás da ambulancia que cargaba con mamá. Era de noite; non nos cruzamos con
ningún coche. Diante de min, a ambulancia coas potentes luces acendidas.
Amarelo alaranxado e azul brillante que me ferían as retinas; era un brillo
excesivo que me fixo frear e afastarme dela. E afastarme tamén de mamá e da súa
debilidade febril. Detrás seguíame a escuridade máis negra. Entre a luz e a
negrura ía eu, triste e chea de medo, como o traxecto da casa ao hospital. Eu
só seguía un punto de luz que deixaba un rastro alaranxado e azul na estrada
gris.
Ningún comentario:
Publicar un comentario