Catro paxariños

Catro paxaros saltan do niño. Xa saben voar. Baixan amodo ata o frondoso chan mol. Revoan entre os fentos, pican algún verme e volven ao alto do carballo. Cada día voan máis seguros e o berce queda pequeno para os catro. Pero xuraría que todos os seráns se xuntan na súa póla.

Tres irmás sentadas nun coche. Tres mulleres tristes. Ían de novo directas ao recordo. Volvían a aqueles días trastocados, movidas polo alento cálido, como levadas polo vendaval. Eran tres paxariños caendo, outra vez, do niño. Faltaba un. O irmán. Quen chegou forte e seguro. Un poste no que apoiarse foi para as tres, sabedoras de que elas eran a rexa columna que o sustentaba a él.

Este proceso é longo, doloroso, pero conmóvenos aos catro a unión e o amor. Estarían satisfeitos se nos visen, aínda co ánimo encollido e as bágoas conténdose. 

Mantémonos unidos, sen malas caras nin reproches; pola contra procuramos o mellor para cadaquén. Non hai nin unha dúbida; non reclamamos para nós, senón para os demais. 

Que ben o fixeron! Todo, absolutamente todo. Só podemos agradecer, lembrar e seguir amando.

Taichí visual

Un xardín delicioso. Unha ra observando a flor do nenúfar. A lus do sol quecendo o cadro. Hai fermosura na superficie. 

O fondo vese escuro. Sei o que vive nel: máis ras e peixes de cores con longas aletas. Peixes que coñecen o mundo da superficie, e recoñecen a xente. 

Cada un no seu medio, conectados pola tenrura. A de meu tío, fóra, alimentándoos. A dos peixes, no fondo, acudindo axiña intúen a súa silueta delgada e pausada. O canciño bebendo sen molestalos. As ras xogando a ser os cantantes da lúa mentres saltan entre as follas ou se somerxen de súpeto.

É un ecosistema perfecto. Tranquilo, sereno, cheo de paz e dozura. Non importa de onde vés, nin como fales ou cantes. Ti dasme beleza, eu douche comida; ti xogas comigo, eu xogo contigo; ti flúes entre o bambú, eu abraio co espectáculo de danza. 

Neste intre reina a harmonía nos dous mundos, separados por unha leve tona de insectos e pequenos lixos.

Sucede todo nun ritmo lento, como unha sesión de taichí ao amencer.

Eu son Eva

    

    

 

                                  

  

Eu son Eva, a tentadora.

Unha muller francesa é violada por uns cen homes animados polo seu marido, quen previamente a drogaba. Se me din que é o argumento dunha película axiña o descartaría por un erro no concepto de verosimilitude. Demasiado enrevesado para ser verdade, isto é, non é crible.

Eu son Eva, a causante dos males da humanidade.

Unha camareira dun barco de CSIC suicidouse -suponse- polo acoso dos seus compañeiros e xefes. Esta situación podería darse nunha película de terror, ficción xa que logo, pero custa crer que na vida real ninguén evite tal fatalidade. 

Eu son Eva, a mala muller.

Un enfermeiro viola unha anciá nonaxenaria nunha residencia. Parece que non foi a única vítima. Cine gore, nauseabundo, non apto para estómagos delicados.

Podemos seguir coas escenas inverosímiles de miles de evas: asasinadas a man das parellas, violadas en grupo, mercadoría de trata de brancas... 

Evas aterradas.

De menosprezos, piropos e tocamentos sabemos todas, absolutamente todas. E de medos que se nos apegan.

Eu, Eva, teño medos que ti, home Adán, non tes. E non digas que eu che dei a mazá e a serpe.

Xa está ben de contos!