Catro paxaros saltan do niño. Xa saben voar. Baixan amodo ata o frondoso chan mol. Revoan entre os fentos, pican algún verme e volven ao alto do carballo. Cada día voan máis seguros e o berce queda pequeno para os catro. Pero xuraría que todos os seráns se xuntan na súa póla.
Tres irmás sentadas nun coche. Tres mulleres tristes. Ían de novo directas ao recordo. Volvían a aqueles días trastocados, movidas polo alento cálido, como levadas polo vendaval. Eran tres paxariños caendo, outra vez, do niño. Faltaba un. O irmán. Quen chegou forte e seguro. Un poste no que apoiarse foi para as tres, sabedoras de que elas eran a rexa columna que o sustentaba a él.
Este proceso é longo, doloroso, pero conmóvenos aos catro a unión e o amor. Estarían satisfeitos se nos visen, aínda co ánimo encollido e as bágoas conténdose.
Mantémonos unidos, sen malas caras nin reproches; pola contra procuramos o mellor para cadaquén. Non hai nin unha dúbida; non reclamamos para nós, senón para os demais.
Que ben o fixeron! Todo, absolutamente todo. Só podemos agradecer, lembrar e seguir amando.
Ningún comentario:
Publicar un comentario