Diante da casa vin un carrizo que saía de entre as silveiras. Tiña as plumas como despeiteadas por un vento tolo e o pico descolorido. Movía a pata esquerda de forma compulsiva; pensei se tería un lixo insistente pegado nela. Olloume e funme achegando devagar. Non fixo amago de fuxir, pola contra deixouse coller. Acariñeino entre as mans e deille calor. Refregueille a pata con mimo. Deille auga e miolos de pan. Da cunca veu voando ata a miña man e alí pousou. Parecía tranquilo ata que empezou de novo a mover a pata bruscamente, cada vez máis rápido e de forma máis violenta ata provocarme unha rabuñadura no dedo polgar, xusto enriba da unlla. Unha pinga de sangue aflorou na miña pel. Apreixei o carrizo un pouco máis forte para evitar que me seguise magoando. Pero continuou patexando con tanta forza que temín pola súa integridade. Deixeino xunto ás silveiras onde o recollera. Alí quedou mirándome e axitando a perna. Á noitiña fun mirar. Vin como entraba e saía do mato movendo a pata. Non sei que facer. Diría que me precisa.
Ultimamente sinto tenrura por papá. Sempre o vin algo distante e, como mamá, pouco cariñoso e mesmo egoísta na vellez. Onte, cando estaba sentado na cociña, no seu recuncho vital, biqueino na cabeza. Creo que é a primeira vez que o bico sendo adulta. Esta mañá abraceino. Estaba decaído, canso, posiblemente sabedor. Case me deixo levar pola angustia. Acariñeino con tenrura, con amor. Creo que empezo a despedirme del.
Resulta complicado agochar as emocións e conter as bágoas; acotío choro para dentro. Non haberá pílulas para conter o pranto? Ata mamá semella estar máis triste do habitual. Diría que ela sente o que eu sinto. Xa hai tempo que teño esa sensación, de que levamos un ritmo vital parello, de que eu sufro as súas dores; por exemplo, cando ela está débil a min sáeme o herpes nos beizos.
Síntoo delicado, fráxil, coma o carrizo, intentando pasar desapercibido. É duro ver un pai en fase de derrota.
