Primavera demencial con chasco

O chasco. Chas, chas, chas. Saúdame ao pasar ao seu carón. Chas, chas, chas. Por un momento semella un aparello eléctrico no que saltan os resortes que activan e desactivan a maquinaria. Ese ruidiño que se oe no silencio da casa cando salta a calefacción o no cuarto da caldeira cando se apaga ou se pon en marcha.

A mañá amence xélida. Apenas 6 graos. A andaina require roupa de inverno. Todo indica que pola tarde chegaremos aos 25 graos. É a primavera demente, bipolar, que non se decide; agora inverno, agora verán; agora chove que arroia; agora queima o sol.

Chas, chas, chas. Así me soa a cabeza de mamá. Imaxínoa chea dunha maraña de pontes colgantes suxeitas por exiguas arañeiras. Unhas xa crebadas, outras esfiañadas...  Chas. Unha que se soltou do amarre. Chas, chas. Outras que se agarran con forza, como hedras que apreixan un vello carballo. Chas. Estou aquí. Chas, chas. As palabras quedan agarradas nun fío desprendido que se abana lenemente; ás veces engancha noutro e o son reaparece. As verbas marchan amodo, como a fariña cando se peneira para facer un biscoito.