Pola mañá a casa estaba rodeada de corvos grallando. En realidade xa os escoitara pola noite. Coñecíaos ben. Colocábanse nos antepeitos das xanelas, no arado que adorna o xardín, no cable da luz, xuntiños, acochados na nocturnidade. Para non oílos poño os cascos e escoito música a todo volume. Pero de mañanciña escoiteinos ben. Lémbranme aquel terremoto do 97, o que fixo tremer a casa. Daquela os corvos berraron de noite, anunciando o que viña. Igual cá gata. Para min non son a sabedoría nórdica nin a liberdade pondaliana; para min son o que manda a tradición local, a morte negra.
Non houbo paseo de mañá. Polo menos non andando. O coche levounos a unha consulta médica das temidas. De camiño, unha lavandeira espelida e nerviosa afástase xusto cando piso o freo para evitar a desgraza. Unha lavandeira non é un corvo. Polo menos non na miña cabeza. De ter unha arma, esta noite acabaría con eles. A tiros. A pedradas. A coiteladas de ser preciso. Máis adiante outra lavandeira destemida e bulideira volve facer o mesmo cá primeira. Parece que andan de festa celebrando este día de luz e calor.
Ningún comentario:
Publicar un comentario