Empezo o día con nova visita médica. Esperada pero temida. Tiña razóns para o temor. E confirmáronse. Conduzo media hora ata o traballo. Poño a radio, soa a música do pen. Ed Sheeran. Sabina. Eric Clapton. Devagar, a música vaise fundindo cun coro de curuxas e avelaionas. Cada vez soan máis nitidamente dentro do coche. Ollo polo retrovisor por se as vexo. O coro adéntrase en min. O coche empeza a encherse de ramas secas, follas podrecidas, toxos bravos que abren feridas nas miñas mans cada vez que cambio de marcha. Ao pouco atópome invadida polo monte. Unha curuxa fítame desde o asento do lado. E empeza a berrarme xunto á orella. Unha avelaiona pequena aparece entre os pedais do coche. Refrégase nas miñas pernas e emite un son suave, queixoso, que me provoca certa tenrura. Os fentos medran xa secos no volante e unha eiruga verde e negra que percorre o seu talo está achegándose ao meu dedo polgar. Retiro bruscamente a man e póusoa no botón para abrir a ventá. Preciso aire fresco. Abeiro o coche nun pequeno oco ao lado da estrada coas portas abertas. Baixo. Aspiro o vento tolo e húmido que entra pola ría. Con el tamén entran as nubes negras e pesadas polo mar que conteñen. Miro de esguello o coche co medo a atopar o monte inhóspito dentro. Unha furgoneta pasa pitando. Tamén se oe unha voz que chega a min como un eco roto. Cos ollos ben abertos miro dentro. Non hai flora nin fauna á vista.
Entro de novo e busco a canción número 20. Pavarotti cantando Nessun dorma. Ningunha curuxa pode cantar máis alto ca el.
Ningún comentario:
Publicar un comentario