Un merlo na cabeza

A teoría do merlo. Este paxaro ten dúas caras, a máis evidente é a escura, pois é case todo el negro,  agás o peiteiro e o círculo que rodea o ollo que son de cor laranxa. O negro intenta absorbelo todo, dominalo, atraelo, e case o logra. Case. Porque ao pouco que observas non podes evitar fixarte no pico e no ollo, ledos, rechamantes. Decidimos que ver: a escuridade ou a luz?

Antes paseaba para ver, oír e fotografar paxaros. Agora para escorrentar os demos, eses que aparecen de cando en vez e impiden os longos paseos. Aquelas andainas convertéronse en rondas vixiantes arredor da casa. Ás veces nin iso, quedaban en propósitos ben intencionados, pero o corpo ou a mente ou os dous, en rebelde alianza, impedíano. Acabaron sendo disimulados intentos de acadar mil pasos no móbil. 

Sen sabelo, armei unha engrenaxe no cerebro. Por momentos minoraba ou paraba de súpeto nos instantes máis escuros, cando axexan os lobos e o frío encolle os músculos ata deixalos apegados aos ósos; e non podía andar, nin respirar, nin pensar. Outras veces acelerábase tanto que vía o futuro ante min, igual de escuro e húmido ca o presente. Corría tanto que presenciaba como todo se esnaquizaba; as porcas e os parafusos saían disparados golpeando con forza cada recuncho de cerebro. Cada sacudida tiña unha reacción no corpo: a mandíbula renxía; o lombo protestaba; a pel proía, o peito asfixiaba... e os pés querían pero o peso dese corpo dorido non os deixaba. As alancadas convertéronse en pasos tímidos e estes remataron en ser nada. O espazo aberto asfixiaba, tanto que semellaba que no seguinte paso ía caer ao chan, desmaiada. Intuíame estarricada no medio da estrada e daba volta a refuxiarme no tobo.

Escoitei as voces que berraban fóra de min ata que se fixeron propias. E aos poucos volvín andar, a arelar os dez mil pasos diarios. Hoxe cruceime cun merlo que non fuxiu de min. Cando me sentiu deu media volta e, amodo, protexeuse entre as silveiras. Non escapou a berros como adoita. Souben que non me temía, só desconfiaba. E daquela descubrín a primavera: nas flores rosas do pexegueiro, nas abrancazadas folliñas novas dos carballos, no cadro puntillista que ofrecen as árbores da ribeira; no río que baixa cheo de auga e na glicinia florida en malva que cobre o valo amparador do temido monte. 

Deixádeme cuspir o que queima.