Culleriña a culleriña e con infinita paciencia aliméntase o seu corpo e a miña alma. Podemos desesperar cando alimentamos a outro ser, sexa neno, mozo ou vello. O seu ritmo marca as miñas pulsacións. O tempo encóllese ou esténdese, é tan relativo! Unha cunca de crema doce pode durar toda a tarde ou só uns minutos. Depende das ansias, das conexións cerebrais ou simplemente da neura do momento. Miña irmá comía no colo de meu pai mirando as galiñas. Mamá non é tan previsible. Ás veces come se lle dou eu, pero outras teño que marchar para que o faga; outras veces cóntolle contos ou descríbolle como fixen a súa comida paso a paso; e outras cómpre poñerme seria e berrarlle para que abra a boca pechada cunha forza impropia dunha anciá fráxil de noventa anos. Meu pai, pola contra, come coma un paxariño, a menos que o que teña diante sexan doces. El, que sempre anima a súa muller para que coma, non fai o propio.
Hoxe a merenda foi parsimoniosa, pero mantiven a cordura, seguín o ritmo marcado e mesmo loitei contra min mesma ante as insistentes palabras de papá: non terá frío?, dálle máis de comer, non tires a mantiña, tápate, queres entrar na casa?... e un longo etcétera de ladaíñas que tradean o cerebro día tras día. Pero eu en modo zen. Poida que chegase a comprender que esta é unha misión especial para poñerme a proba. Poida que me decatase que é unha forma de vivir plena, coidando a quen o precisa, a quen me coidou antes. Atoparía máis benestar viaxando, deitada no areal ou escalando o Everest? Non sei dicilo; quizais, pero a conciencia, esa prosma que vai connosco a todas partes, acabaría furando aos poucos na alma. Poida que isto me sirva para continuar o camiño respirando aire puro e coa mochila ben lixeira. Agora xa podo definirme: son unha muller feita e dereita, rexa, forte, válida e traballadora; doce e agre asemade; preocupada, coidadora; amante e amada e amiga; responsable, nai sen fillos e filla inesperada. Vivo tres vidas nunha soa: a que me proporciona o meu traballo, a que organiza e mantén a casa e a que coida do pasado. As tres son satisfactorias, aínda que esgotan o corpo, o cal supura unha suor aceda que queima a pel; e a mente, a cal retorce os meus músculos como vellas vides. Creo que atopei o meu lugar, o meu clima, aquí, sentada fóra oíndo estalar as piñas no monte; ollando a mirada agradecida e namorada de mamá; fitando de esguello a fortaleza de papá; facendo a comida de forma pausada coa axuda do robot; tirada de noite no xardín ollando o ceo, por se unha estrela cae ou pasa un carro de satélites; andando mentres leo o ebook que me trouxeron os Reis este Nadal;... Pero, por se acaso aínda quedan cousas perdidas por aí, sigo buscando; sei que atoparei máis anacos de min por aí ciscados.
Esta tarde atopei -ben diría que non o atopei senón que o destapei- un deses anacos ciscados, unha vea artística que algunha vez debullei de pasada. Desde hai un tempo preciso recoller o que vexo. Ata agora chegábame coa cámara do móbil, pero xa non. As glicinias tráenme tola; están esplendorosas colgando da parede, medrando polo valo ata invadilo todo, xa soben por un piñeiro, xa tapan as pedras coas súa cor malva. Todo recende a elas; atraen abellas e paxaros. Animáronme a coller as acuarelas para debuxalas; iso si, fíxeno ben titorizada. Tiven que prestar moita atención ás características das floriñas, pois temía acabar pintando acios de uvas. Finalmente as glicinias pasaron do valo ao papel.
