Ás veces vén un vento que semella o inicio dun vendaval pero queda nunha airexa morna e lene, que revoluciona un pouco as follas e os lixos que andan ciscados polo chan, creando uns remuíños xeitosos e lizgairos que sacan un sorriso pícaro mentres remexe o meu pelo crecho. Outras, pola contra, o aire manso convértese de súpeto nunha axitación húmida e tormentosa, que arrastra cadeiras e testos; é ese aire que volve tola a xente, que lle revira os pensamentos e enfurece os nervios.
Este semana viñeron os dous ventos. O primeiro foi delicioso pero durou pouco, como adoita. O segundo tamén foi breve, pero persistente. Segue aí a pesar de que xa pasou. Petando con forza nas tempas dos miolos, como a xanela que se bate unha e outra vez esperando o son de vidros rotos. En realidade foron varios ventiños que se arremuiñaron ata dar neste vendaval inesperado. Un ventiño frío. Un ventiño de olor a fume. Un ventiño dorido. Ventiño vello. Primeiro un; outro ao pouco; máis tarde un terceiro; o seguinte non se fixo esperar. Así, sen avisar. Procurei agarrar todo o que voaba arredor de min, pero ao primeiro golpe, corrín a refuxiarme e ver o espectáculo desde dentro da casa. A salvo. A través da xanela que se bate de cando en vez. A punto estivo de que un paxaro desorientado batese contra ela. Vino vir cara a min, facendo equilibrios no vento. Debeu asustalo a miña ollada porque virou cando me fixei nos seus olliños afoutos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario