Amenceu con néboa esta mañá de abril. Percibino en mamá, quen tremía levemente polo renxido dos seus ósos vellos; semellaba que absorbían a auga liviá da brétema; podía imaxinar como esta ocupaba as gretas que erosionaron a súa osamenta; mesmo diría que alí se conxelaba e facía que abrise lentamente outras fendas. Tamén o percibín en min, cando ollei a mamá. E en papá, ollándonos ás dúas. Hoxe non me gusta a néboa da mañá; parece un presentimento do que vai vir, do que xa sei que vai vir. De novo unha consulta médica para berrarme con insistencia na cabeza o de sempre; para confirmarme por terceira ou cuarta ou quinta vez que si; que sempre será si. Si, volve outra vez; volve aparecer o vello para xuntarse aos novos; e van tres. Como pode soportalo un ser humano vello e decaído?
El ignora pero no fondo teme, ou sabe. Como me doen estes riles! Será cando teña que ser. Escoito o murmurio, case un nada que sae da súa boca, unha sombra esparexida que se dilúe no chan. Mentres, avanza con lentitude polo corredor.
Ningún comentario:
Publicar un comentario