Culleriña a culleriña e con infinita paciencia aliméntase o seu corpo e a miña alma. Podemos desesperar cando alimentamos a outro ser, sexa neno, mozo ou vello. O seu ritmo marca as miñas pulsacións. O tempo encóllese ou esténdese, é tan relativo! Unha cunca de crema doce pode durar toda a tarde ou só uns minutos. Depende das ansias, das conexións cerebrais ou simplemente da neura do momento. Miña irmá comía no colo de meu pai mirando as galiñas. Mamá non é tan previsible. Ás veces come se lle dou eu, pero outras teño que marchar para que o faga; outras veces cóntolle contos ou descríbolle como fixen a súa comida paso a paso; e outras cómpre poñerme seria e berrarlle para que abra a boca pechada cunha forza impropia dunha anciá fráxil de noventa anos. Meu pai, pola contra, come coma un paxariño, a menos que o que teña diante sexan doces. El, que sempre anima a súa muller para que coma, non fai o propio.
Hoxe a merenda foi parsimoniosa, pero mantiven a cordura, seguín o ritmo marcado e mesmo loitei contra min mesma ante as insistentes palabras de papá: non terá frío?, dálle máis de comer, non tires a mantiña, tápate, queres entrar na casa?... e un longo etcétera de ladaíñas que tradean o cerebro día tras día. Pero eu en modo zen. Poida que chegase a comprender que esta é unha misión especial para poñerme a proba. Poida que me decatase que é unha forma de vivir plena, coidando a quen o precisa, a quen me coidou antes. Atoparía máis benestar viaxando, deitada no areal ou escalando o Everest? Non sei dicilo; quizais, pero a conciencia, esa prosma que vai connosco a todas partes, acabaría furando aos poucos na alma. Poida que isto me sirva para continuar o camiño respirando aire puro e coa mochila ben lixeira. Agora xa podo definirme: son unha muller feita e dereita, rexa, forte, válida e traballadora; doce e agre asemade; preocupada, coidadora; amante e amada e amiga; responsable, nai sen fillos e filla inesperada. Vivo tres vidas nunha soa: a que me proporciona o meu traballo, a que organiza e mantén a casa e a que coida do pasado. As tres son satisfactorias, aínda que esgotan o corpo, o cal supura unha suor aceda que queima a pel; e a mente, a cal retorce os meus músculos como vellas vides. Creo que atopei o meu lugar, o meu clima, aquí, sentada fóra oíndo estalar as piñas no monte; ollando a mirada agradecida e namorada de mamá; fitando de esguello a fortaleza de papá; facendo a comida de forma pausada coa axuda do robot; tirada de noite no xardín ollando o ceo, por se unha estrela cae ou pasa un carro de satélites; andando mentres leo o ebook que me trouxeron os Reis este Nadal;... Pero, por se acaso aínda quedan cousas perdidas por aí, sigo buscando; sei que atoparei máis anacos de min por aí ciscados.
Esta tarde atopei -ben diría que non o atopei senón que o destapei- un deses anacos ciscados, unha vea artística que algunha vez debullei de pasada. Desde hai un tempo preciso recoller o que vexo. Ata agora chegábame coa cámara do móbil, pero xa non. As glicinias tráenme tola; están esplendorosas colgando da parede, medrando polo valo ata invadilo todo, xa soben por un piñeiro, xa tapan as pedras coas súa cor malva. Todo recende a elas; atraen abellas e paxaros. Animáronme a coller as acuarelas para debuxalas; iso si, fíxeno ben titorizada. Tiven que prestar moita atención ás características das floriñas, pois temía acabar pintando acios de uvas. Finalmente as glicinias pasaron do valo ao papel.
Ningún comentario:
Publicar un comentario