Seis badaladas para os toxos e os lirios

Dei un pequeno paseo de tarde para espantar a monotonía do traballo. Os sons que me acompañaron foron sutís, o trilar duns poucos paxaros ocultos entre as follas e o rumor destas movidas polo aire. Follas de castiñeiros e de eucaliptos. E sobre eles, as seis badaladas das campás da igrexa anunciando a hora aos fregueses. Deume que pensar. Lembroume que son unha muller de aldea e os sinos tanxían para min, para avisarme de algo, como sempre fixeron, dun incendio, dunha morte, dunha hora... Onte repicaron para despedir unha veciña. 

A mente segue voando co vento e corre entre as ramas para espantar paxaros. Morreu A., como morreron outras moitas persoas estes últimos anos. Eramos a aldea máis lonxeva da parroquia, mesmo do concello, pero imos minguando.

Os nosos vellos e as nosas vellas viven e morren nesta aldea. Cando as primeiras residencias chegaron á comarca, as súas caras reflectían o medo a seren encerrados nelas. Ben sabían que non eran hoteis de cinco estrelas, e, aínda que o fosen, nunca terían unha auga pura coma a da traída que construíran en común, nin un xardín tan vasto como o monte da Cabana, nin un lugar de reunión como o mazadoiro de tío Manolo, no medio da aldea. As xanelas non traerían as voces da veciñanza, o panadeiro non os espertaría pola mañá. Non podían imaxinar a vida lonxe de Oeste. Agora vou entendendo, mentres os meus zapatos atrapan a grava das estradas mal asfaltadas. 

Son do monte. Dun monte amansado onde o toxo bravo convive cos lirios levados ata alí, desde os xardíns, polo aire do sur. 

Entre mazás e pementos

 

Ando vizosa de froita e acudo á horta nova. O ano pasado plantamos unha maceira, un limoeiro, unha mandarineira, unha laranxeira e moreas de pexegueiros. Ademais de verduras que non se deron, agás os pementos e unhas poucas xudías.

Recollo o froito dispoñible, mazás douradas e pementos que tornaron vermellos. Dá medo adentalos, avisan coa cor rechamante do nivel de capsaicina. Aínda así hai quen os mira con cobiza.

     Dozura nas mazás nacidas amodo. 

     Proído nos pementos abandonados ao sol.

Dous mundos diferentes que anegan a boca de cuspe.

Estes días, como adoita ultimamente, o mundo é dual: doce e agre, de sol e lúa, manso e bravo. 

Unha mazá que apodrenta, como os corpos, e un pemento que se torna agresivo, como as almas.  

Unha mazá saborosa que alimenta e prende dentro e un pemento que excita e remove ata a medula.

Dous mundos na horta nova. Dous mundos na aldea vella.

Perspectivas

De novo setembro empeza como unha festa, con fogos de luces nocturnos. Onte o anoitecer queimaba, ardía entre as nubes. Previamente un arco da vella, grande, coas cores ben marcadas indicaba o camiño do tesouro e lembrábanos que nunca choveu que non escampara. Non teño foto del, non no móbil, pero si na retina. A base era inmensa, rechamante; logo desaparecía para amosarse uns metros despois de novo, xa completo. Pero como todo, depende da perspectiva. Desde a estrada pola que ía, víao ao lado da casa, pero cando cheguei xa non estaba.

A perspectiva éo todo. O que para alguén parece, para outros non é, e para outros está clarísimo que é. Como di un refrán africano, hai tres verdades: a túa, a miña e a verdade. A mesma realidade é vista desde tres cristais diferentes. Cantos problemas tivo a humanidade pola perspectiva das cousas.

Restos da lúa azul

Onte pola noite puidemos ver os restos da lúa azul. Cada dous anos sucede que hai dúas lúas cheas no mesmo mes; a azul é a segunda delas.

Un esplendoroso espectáculo de balde, para observar ao raso na noite de setembro. O movemento das nubes provocaba distintas perspectivas. Unha auténtica gozada. Un luar que tinguiu de neve o Menlle, a estrada, os amieiros. Un luar que iluminou a noite. Un pequeno sol de prata.