Croquetas de chourizo

Amencemos nunha mañá atípica que podería ser rutina. Paseo. Xantar. Sen reloxo nin remorsos.

É unha fermosa mañá cálida e limpa. Temos á ría fronte a nós, calma. O mar empapa a area de Carril. Veñen e van as ondiñas. Soben e baixan as gaivotas. 

Xa rematou aquela vida. Temos a oportunidade de comezar outra, de croquetas de chourizo: con sabor e algo de vicio.

Non é doado empezar a percorrer un novo camiño, por moito que se cobizase. Igual que cando se fan plans na cabeza pero se require unha forza especial para realizalos. Temos forza e xa iniciamos a andaina. Pouco a pouco avanzaremos! Custa afastarse desta costa.

Dorothy volve a Oz

Volvo ao ano pasado por unha estrada abeirada de amarelo, das xestas e pampullos, e créome Dorothy, orgullosa e forte, conducindo ao mundo máxico de Oz.

Alí amolezo ingrávida entre abrazos, bicos e miradas. Volvo, sen presión, ao fogar, á familia á que pertencín. Tenrura, sorpresa, ledicia. 

Que ben me veu! O abrazo dondo, a mirada tenra, o bico lene. E sigo flotando entre o algodón e o liño, deitada sobre nubes de azucre.

Cumpríame volver atrás para ollar de fronte a vida presente. Devecía por recuperar o que fun e son, por volver coa mirada limpa e fresca e a alma acougada. E foi fermoso.

E aínda metida nesa fermosura, decátome de que se está pechando o círculo, trazado a man con minas de grafito brando. Falta un nada, un anaco minúsculo que xa case cicatrizou. Nun par de días non quedará rastro na pel.

O caracol na cunchacasa

Remata o ano -o que acaba na miña primavera- e constato: estou na fase 3, xa son tronco arraigado, o dó  xa non pode comigo, shhh🤫.

Empeza a vida que debo gobernar. Quero abrir portas e saír á andar. Xa podo. Vén un verán calmo que me chama. E aínda así...

floto na lagoa salgada cunha mosca retorcendo o aire.

Todo está ben, menos o oco que me olla incómodo. Ha de pecharse -dígome, seino.

Fuxo dos inimigos clásicos, dos soños que non son. 

Recoñézome se me ollo. Como o caracol pechado na cunchacasa,

ulíndose, apalpándose, lambéndose, absorbéndose a si mesmo.

Abriuse a porta. E ando fóra.

Rego, planto, coido.

Organízome na casacasa.

E penso berrar canda o vento e o sol, no mar e no prado, con fachenda ben gañada.

Galaxia VI

Unha estrela fugaz é unha sorpresa casual. Miríades de materiais surcan a nada ou o todo. Por unha sorte inesperada, un deles entra na nosa atmofera no intre en que miramos para ese sector do ceo. Como non pedirlle un desexo? Houbo unha conxunción de liñas temporais, espaciais, emocionais, lumínicas, climáticas, físicas... que fixeron posible o milagre.

É preciosa porque é efémera e intensa.

Calo.

Branco

A vida é branca. Non porque sexa pura e inocente, senón porque capta todos as cores da luz. Un camiño de po branco condúcenos polos rueiros. Unha saba que nos acolle co primeiro soplo de aire, un vestido que asumimos como símbolo, unha mortalla ou unha lousa. 

A vida é branca porque todo o recolle, como a neve dos chopos ou o salseiro do mar. O lirio, a margarida, mesmo o animal prezado (o merlo, a balea ou o cervo) son brancos.

Brancas son as canas que enmarcan a esclerótica do ollo, a lúnula das unllas, os dentes e a palidez. 

Brancos, os papeis que nos ollan desde o pasado e os que asinamos con tinta invisible para mañá.

E a túa mirada sobre o mundo; esta si, pura e inocente.