O caracol na cunchacasa

Remata o ano -o que acaba na miña primavera- e constato: estou na fase 3, xa son tronco arraigado, o dó  xa non pode comigo, shhh🤫.

Empeza a vida que debo gobernar. Quero abrir portas e saír á andar. Xa podo. Vén un verán calmo que me chama. E aínda así...

floto na lagoa salgada cunha mosca retorcendo o aire.

Todo está ben, menos o oco que me olla incómodo. Ha de pecharse -dígome, seino.

Fuxo dos inimigos clásicos, dos soños que non son. 

Recoñézome se me ollo. Como o caracol pechado na cunchacasa,

ulíndose, apalpándose, lambéndose, absorbéndose a si mesmo.

Abriuse a porta. E ando fóra.

Rego, planto, coido.

Organízome na casacasa.

E penso berrar canda o vento e o sol, no mar e no prado, con fachenda ben gañada.