Os herdos do lavanco

O pato avanza tranquilo polo río arriba. Será consciente da estela que queda tras del? Un rastro lene observado só por ollos que se pousan nel.

Isto de cumprir anos é xenial e unha putada á vez. Explícome. É xenial a parte mental, experimental e emocional. Apréndese tanto nesta vida! Desaparecen tantos medos! Vese todo desde aquí arriba cunha claridade que xa quixera hai anos, cando vivía cunhas lentes emporcalladas tapándome a visión.

A putada vén pola parte corporal. Estas dores, estas carnes que se namoran da gravidade e que medran sen mala conciencia... 

As dúas cousas veñen de atrás. Son estelas de quen nos precedeu. Herdos dos antergos, tanto a paciencia coma a artrose. 

Foi morrer papá e mamá e apareceron os dous en min. Entendín tan ben a el que me pasou o seu problema do ollo esquerdo, agora son eu quen precisa bágoas artificiais.

Mamá axiña me entregou os seus dons, nin un mes pasara da súa morte cando a unlla do dedo anular da man esquerda sacou esa elevación que tiña ela nese mesmo lugar; agora está chegando a artrose, que modelará os meus dedos como os dela.

Herdos. No corpo e na alma. Nas cousas. No pensamento. Nos actos.

Que síndrome da impostora?

Hai un destino que nos trae e nos leva. Ou unha fada, anxo ou ente que nos mete no carreiro, ese no que non podes dar volta. Só segues adiante. 

Diría que estou nese carreiro programado, que me fai avanzar paso a paso con seguridade. Aparecen os chanzos perfectos, en altura e distancia, ata en emoción.

Estiven escoitando un audiolibro, A síndrome da impostora, e pensei que xa estaba ben. Recoñecinme como muller e como profesional. Padecino e, daquela, decidín que xa non. É marabilloso dicir -dicirse- non.

Coñezo os meus logros. Por min mesma e por bocas alleas. Oín palabras fermosas de quen non precisaba pronuncialas.

Obsérvome. Sei do que son capaz e vou asumir riscos que quizais non dea superado; pero confío en min. Son retos curiosos aos que miro de fronte, coa cabeza alta.

E así, metinme de cheo nun xardín, ignoro se entre as flores hai espiñas e merda de gato que me fagan maldicir. Poida. Pero preciso entrar nel.

Fíxose posible

Hai paz no verdor do prado e no son do río. No canto dos merlos e paporrubios. No voo das andoriñas.

As estacas de madeira poñen lindes á herba florida; as árbores sinalan a ruta do río. E ao fondo albíscase, abeirado polo monte, un pico. Semella unha estampa de película americana, agora que as raiolas quecen a contorna. Un magnolio, coas flores loitando por abroiar, entrou neste santuario. Tamén o xasmín e as rosas, os nenúfares, as glicinias e as silvas.

Todo funciona en harmonía neste preciso intre, dentro e fóra da miña cabeza. Todo é perfecto: a luz, a calor, o son, o aroma... como as floriñas que tinguen de cores as leiras.

Nin rastro humano. Sen motores, sen voces. Só o vento xogando co meu pelo a facerme cóxegas no nariz.

Non semellaba posible esta vida. Sen remorsos nin teimas. 

A paz era isto.

A posibilidade da bubela

Ando axexando unha bubela esquiva. Vén a polo pan reseso que deixamos polo xardín. Igual ca os merlos e as pegas. Pero eu non logro vela. Empezo a crer que o que a ve está confundido de paxaro. Non podes ver unha bubela e describila cun simple marrón.  É imposible non ver o pico e a crista.

A gata -esa que pensei era macho- pariu e trouxo un gatiño tan branco coma ela, que medra, peludo -coma o tío-, nun berce que lle preparamos para evitar que súa nai o refuxie no motor do coche. E funciona. Procuramos amansar as dúas. Hai unha castración en xogo.

Trouxen, hai unhas semanas, uns caraveis vermellos do cemiterio. Esmoreceran coa calor abafante daqueles días. Non os tirei. Con esperanza metinos nun tarro con auga. Levan xa quince días de esplendor.

A posibilidade da bubela, a inocencia da gata e a ledicia dos caraveis son pingas que enchen estes días de ilusión e de esperanza nas cousiñas pequenas, as de balde, as que se perciben só se se ergue a vista do cotián e o cu do sofá.