Ando axexando unha bubela esquiva. Vén a polo pan reseso que deixamos polo xardín. Igual ca os merlos e as pegas. Pero eu non logro vela. Empezo a crer que o que a ve está confundido de paxaro. Non podes ver unha bubela e describila cun simple marrón. É imposible non ver o pico e a crista.
A gata -esa que pensei era macho- pariu e trouxo un gatiño tan branco coma ela, que medra, peludo -coma o tío-, nun berce que lle preparamos para evitar que súa nai o refuxie no motor do coche. E funciona. Procuramos amansar as dúas. Hai unha castración en xogo.
Trouxen, hai unhas semanas, uns caraveis vermellos do cemiterio. Esmoreceran coa calor abafante daqueles días. Non os tirei. Con esperanza metinos nun tarro con auga. Levan xa quince días de esplendor.
A posibilidade da bubela, a inocencia da gata e a ledicia dos caraveis son pingas que enchen estes días de ilusión e de esperanza nas cousiñas pequenas, as de balde, as que se perciben só se se ergue a vista do cotián e o cu do sofá.
Ningún comentario:
Publicar un comentario