Fraxilidade

Imaxe de Pixabay

Os corpos son fráxiles, recompóñense con tempo e pegamento especial para ósos e arames de sutura para a carne. Vemos a súa fraxilidade cos nosos ollos e os dunha máquina obxectiva que detecta a rotura

As almas son fráxiles. Curan con pequenas doses de alquimia. Os fragmentos da escachadura nln son perceptibles, nin cos ollos humanos nin cos da ciencia.

Se a alquimia funciona, ignoramos se a fractura curou ou en que grao segue aberta. Intuímos, observámonos, sospeitamos... pero non temos a seguranza absoluta.

Vivimos con alquimia. Ás veces cremos que a ferida está pechada e ben pechada. Só comprobamos que a fenda continúa aberta no intre crítico, na dopamina alterada.

Dubidamos da angustia. Quizais sexa un mal día, como o de milleiros de almas. Ou talvez é a ausencia da química... ou a dor da parte amputada. Ou simplemente a cicatriz que doe por unha mala cura.

Cando os fragmentos aínda non están ben unidos, intuímolo porque unha lasca afiada rabuña a alma.

Unha estrelamar perdida

Perdín un colgante con forma de estrela de mar. Decateime da súa ausencia tocando o aro no que ía movéndose co meu apuro inexistente. Non lle dei importancia no seu momento. Un obxecto dourado, que non de ouro. Só iso, un obxecto. Tardei uns días en percorrer un dos lugares onde puido caer. E unha semana para ir ao outro. Tiven certo desleixo na súa procura.

Ignoro o motivo dese desapego, porque o merquei por unha razón cando menos estética. Igual que ignoro por que hoxe segue a miña cabeza reclamándoo. 

Quizais o merquei porque reflectía o mar e o verán, as vacacións e a doca. E quero iso, o obxecto que me leve alá.

Fóra do espazo e do tempo

Volvendo de Pontevedra fixeime na paisaxe. Baixaba -creo- a altísima ponte de Caldas cando á esquerda a miña mirada quedou agarrada nas montañas do fondo e no val verde sobre o que repousaban. Nin un segundo durou a ollada. Non importou o tempo, senón o espazo. 

Eu estaba alí e sabía con certeza o lugar onde me atopaba. Aquí, ao lado da casa. E nese mísero intre fuxidío atopeime, fóra do espazo e do tempo, fitando a miña terra con ollos de peregrina, estranxeira que se emociona coa beleza, que por tan vista non se recoñece.

Montañas verdes, escuras, e dun gris azulado. O sol empezaba a baixar a intensidade o suficiente para decatarme das ladeiras e o val.

Só iso.

Como non puiden tirar unha foto, tiven a ocorrencia de pedirlle á IA, con indicacións detalladas, que reproducise esa paisaxe. Isto foi o que "creou". Non podo por menos que rir ollando as árbores ou matogueiras redondas e a copia repetitiva das ladeiras do monte. Foi rápida, iso si, pero sen alma.