Abril

Chegou abril e con el a primavera: onte o pole tinxiu de amarelo o chan, o coche, a roupa,... Todo. Un po que se ergue co vento e voa anunciando a caloriña que vén. As árbores xa semellan un cadro puntillista con mil gamas de verde; sobre todo aparece na paisaxe ese verde glauco, moi clariño, da vida que comeza.

Álvaro Cunqueiro tamén ficou namorado deste mes e así o deixou plasmado nalgún poema, deixo o final de "Deica abril" no que Cunqueiro fala do paso do tempo:

"O tempo vai e ven e vira

eu feito de soños

sin saber quen ha morrer primeiro.

Deica as rosas que veñen

o corazón como a roda dun muíño,

días e días sin saber quen vivirá en abril

ti, Carlota, Ofelia ou Pía,

ou eu, xa perdido no tempo,

a pucha na man, hedra por dentro

e a poeira que escusa o rastro

das rosas que foron, perdido no mundo

deica as rosas que veñen!"

Nestoutro poema, pertencente igual có anterior a Herba aquí ou acolá, titulado "O poeta escolle abril" amosa a metáfora de abril que representa a vida que comeza, a mocidade, por iso di no inicio o poeta 

"De quen fuximos? Quizaves, dime, a cinza

non rexeita a garrida mocedade e o sangue?

En abril e maio non hai cinza, dicen.

Fiquemos, amigo, sob as azas de abril."

E ao final recoñece abril como o fogar, o amor, a vida:

"Temos a verba, amor,para decir: abril.

Sob as súas azas frolecerán os días.

Abril: o aer apousa unha cidade nas ponlas

das bidueiras de abril. O noso fogar é.

Viviremos, amor, decindo a verba,

queimándoa, feríndoa, labrándoa

tan doce e temerosamente que ela coide, palabra,

abril,

que por nós vive, vivímola e soio é dita: abril."