O xílgaro é un paxaro fermoso e áxil pero tamén é bastante esquivo, difícil de ver. Xa temos falado del anteriormente; engadimos que é granívoro e insectívoro, é dicir, segue unha dieta moi sa, fáltalle o aceite de oliva! É doado velo como paxaro cantor de gaiola. Este xílgaro en concreto foi fotografado na Coruña. O seu nome científico é Carduelis carduelis, imaxino que estará relacionado coa súa afección a comer semente de cardos, pois a palabra latina "carduus" significa, evidentemente, "cardo".
Álvaro Cunqueiro no seu libro Merlín e familia fala de que "Frolentino, o fillo do Arnegueiro, visitaba a Felipe de Amancia e quería que lle amosase os xílgaros que tiña, xogase con el aos bolos e lle ensinase historias." Marabilloso este Frolentino que gusta das cousas boas: o canto e o lorido dos xílgaros, o entretemento dos bolos e, como non, as historias ben contadas, para o cal temos en Cunqueiro un bo mestre e en Felipe de Amancia un bo alumno. O fragmento pertence ao capítulo "O reló de area". Este libro cómpre ser lido de cando en vez para deixarnos levar polo mundo máxico e á vez tan real de don Álvaro. Garante unhas cantas risas, outro tanto de emoción descritiva e de evasión encantadora.
Ningún comentario:
Publicar un comentario