Cisne

Esta imaxe corresponde a un cisne real (Cygnus olor). En Galicia son esporádicos, a maior parte das veces son animais introducidos por nós polo seu porte elegante e a súa fermosura.

Tradicionalmente asociouse precisamente á elegancia e a realeza, pola súa cor, porte e forza. Ademais xa a mitoloxía grega fixo que o rei dos deuses (Zeus) se encarnase en cisne para seducir á doncela Leda. Esta ave estaba consagrada a Apolo (deus da música entre outras cousas) polo seu canto, pois críase que o cisne só cantaba melodiosamente por unha única vez na súa vida cando estaba preto da morte. Neste sentido, o noso Pondal retómao pois nos seus versos o cisne aparece como unha faceta da súa propia identidade; así o percibimos no seu poema "Cando xazan do cisne" na súa obra Queixumes dos pinos, do que reproducimos o inicio e o final:

Cando xazan do cisne

os febrentos despoxos

sobre do verde da ribeira escura

e xa non se ouza o canto armosioso,

non sepultés ó vago

onde o eterno sono

dorme a escura e común vulgaridade,

nin en leito sumptuoso

onde movan combate ousadamente

materia e soberbísimo decor.

(...)

Que diga o mariñeiro,

rudo fillo do Osmo,

ó entrar pola Barra,

volvendo o escuro rostro:

"Alí xaz o que fora

noutro tempo cantor do eido noso."

Hai tamén unha constelación que leva o nome de cisne (Cygnus), que atravesa a Vía Láctea e se identifica coa Cruz do Norte.