Anuncian estes días na tele unha película, creo que se titula Aquí, non estou segura. Dubido mesmo se conta o que penso: a vida nunha casa ao longo do tempo. Vin o trailer de pasada e deume que pensar neste fogar case centenario no que vivo.
Imaxino a mamá, aínda nena, escoitando falar do tío agochado no monte por republicano; véxoa, decidida, levarlle comida xunto con súa curmá. O medo viviu entre estas paredes naquela época de bombardeos en Xiabre. Tamén visualizo o avó, viúvo, subindo estas escaleiras que piso eu, termando da mesma parede para asegurar o equilibrio. Case escoito as vacas no que hoxe é o comedor e aínda arrecendo o viño da vella adega desaparecida. Mamá naceu e morreu nela; pariu catro fillos e velou tres cadávares.
Tamén exerceu de nai antes de parir; e de labrega, ama de casa, coidadora e mil cousas máis que as mulleres sempre asumimos.
Procuro entender a papá, integrándose nela xa de adulto. Miro cos seus ollos cada recuncho e amouna ata facela súa.
Contoume mamá moitas veces os seus primeiros agasallos de Reis: unha pedra de azucre. Debeu ser como aquel día que meu irmán me veu buscar, correndo, para dicirme que chegara tío José e trouxera con el un quilo de caramelos. Na miña mente, mentres subía a costa a todo meter, aparecían un par de sacos de patacas cheos de lambetadas. Como se devecía polo doce nesta casa.
Bágoas e ledicias, espíritos e fotos.
Miro e vexo o avó, a nai, o pai e a outras que non me esperaron.
As casas son de plastilina e sal.
As casas viven con nós e sofren as ausencias, dóelles o paso do tempo e aman a calor.
Teñen o poder do tempo.
