Que pon en marcha un corazón?

Durante un abrazo necesario, o oído quedou apegado no lugar exacto do seu peito, a uns centímetros de pel e carne do corazón. Os latexos soaron rotundos e rítmicos. 

Que pon en marcha un corazón? Impulsos eléctricos parece.

Onte parei o reloxo de parede. Total, ía a deshora e daba badaladas cando non tocaba. Detiven a mantenta o mecanismo do vello aparello.

O do corazón faime pensar. Latexa sen máis, a mente non pode obrigalo a parar. Esa mente que controla todo, ata o aire que entra e sae, non pode deter, como a miña man, o seu mecanismo. 

Desacouga escoitar o bum bum no peito. Non me parece relaxante, ponme en tensión porque non entendo de electricidade.

O misterio da pedra

Aquí estou, envolta na vida.

Ollando os restos do antonte apegarse a min.

Non esquezo a derrota. Nin dubido da vitoria.

Carrexo as miñas sombras cada vez máis diluídas.

E vou indo.

Non sempre florecen os narcisos, nin as hedras manteñen as follas.

Abofé que non.

Pero ata unha pedra contén un misterio.

E aí ando.

Ollando pedras. 

Esfiañando néboas. 

Abrindo os ollos calados mentres as neuronas acalman.

Néboa no Ulla

Amenceu branca a mañá. A espesa néboa oculta a paisaxe. Cruzo a ponte e non se ve o río, nin a illa dos Ratos. Apenas as ameas de dúas torres flotan ao meu lado, soberbias.

Por momentos, durante o meu traxecto, albisco fragmentos de ceo azul. Espero con devezo o punto quilométrico que me ofrece a vista do Ulla manso, entre canavais, desde as alturas. Cada día ten a súa cor e humidade. A de hoxe foi farrapenta, coa néboa desfacéndose sobre a auga e destinguindo as montañas do fondo.

A cegueira nunca é boa, agás se desdebuxa a paisaxe de forma momentánea. Durante ese instante semella que me teletransporta a outro país, real ou inventado, do que volvo só uns quilómetros despois. 

Galaxia IV

Un disco de ouro percorre o universo. Leva a nosa esencia gravada nel. Atravesa sistemas solares, bordea planetas e lúas, esquiva asteroides... nada o detén. Viaxa en soidade. 

É unha estela da nosa existencia avanzando polo infinito. Podemos autodestruirnos. Pode un asteroide desfacernos en mil anacos. Non só deixamos lixo esparexido orbitando arredor do planeta azul. Tamén hai un obxecto precioso que nos sobrevivirá.

E caeu a pílula

Paseaba tranquila e gozosa nesta tarde de sol e herba fresca. Ollaba os paxariños que revoaban por riba, os froitos que queren saír... Ía tan feliz.

Ía tan feliz que non vin a fochanca á que me aproximaba. Caín dentro. Era profunda e estaba chea de lama das pasadas chuvias. Emporcalleime toda. Chameino e veu na miña axuda. Sacoume. Ollou que non tiña feridas, e, como unha muller desvalida, levoume á ducha e meteu a roupa na lavadora.

Como non o puiden ver? Aquel foso grande que me enguliu estivo sempre aí. Non entendo como puido pasar. Pensei que a terra que me rodea estaba controlada, que coñecía as leiras e as congostras, e coñézoas. Fallou a confianza, o gozo distraeume.

O que máis doe é a bronca do corvo, que non entende que ande ás toas. Ese paxaro nada comprende. E fálame como se fose a nena de antano, forte e cantareira.

E non, aínda non curei. Sigo caendo nos foios.

Non se pode baixar a garda. Nin minimizar os actos. Colleume por sorpresa esta caída, así, nun intre. Presentouse dese xeito, como cando te xiras e te atopas de fronte, case batendo, unha persoa que levas tempo sen ver. Así foi.

Erguinme. Pero o pico do corvo segue apegado a min. 

Maldita depresión, maldita tensión, maldita  emoción...