Paseaba tranquila e gozosa nesta tarde de sol e herba fresca. Ollaba os paxariños que revoaban por riba, os froitos que queren saír... Ía tan feliz.
Ía tan feliz que non vin a fochanca á que me aproximaba. Caín dentro. Era profunda e estaba chea de lama das pasadas chuvias. Emporcalleime toda. Chameino e veu na miña axuda. Sacoume. Ollou que non tiña feridas, e, como unha muller desvalida, levoume á ducha e meteu a roupa na lavadora.
Como non o puiden ver? Aquel foso grande que me enguliu estivo sempre aí. Non entendo como puido pasar. Pensei que a terra que me rodea estaba controlada, que coñecía as leiras e as congostras, e coñézoas. Fallou a confianza, o gozo distraeume.
O que máis doe é a bronca do corvo, que non entende que ande ás toas. Ese paxaro nada comprende. E fálame como se fose a nena de antano, forte e cantareira.
E non, aínda non curei. Sigo caendo nos foios.
Non se pode baixar a garda. Nin minimizar os actos. Colleume por sorpresa esta caída, así, nun intre. Presentouse dese xeito, como cando te xiras e te atopas de fronte, case batendo, unha persoa que levas tempo sen ver. Así foi.
Erguinme. Pero o pico do corvo segue apegado a min.
Maldita depresión, maldita tensión, maldita emoción...
Ningún comentario:
Publicar un comentario