Amenceu branca a mañá. A espesa néboa oculta a paisaxe. Cruzo a ponte e non se ve o río, nin a illa dos Ratos. Apenas as ameas de dúas torres flotan ao meu lado, soberbias.
Por momentos, durante o meu traxecto, albisco fragmentos de ceo azul. Espero con devezo o punto quilométrico que me ofrece a vista do Ulla manso, entre canavais, desde as alturas. Cada día ten a súa cor e humidade. A de hoxe foi farrapenta, coa néboa desfacéndose sobre a auga e destinguindo as montañas do fondo.
A cegueira nunca é boa, agás se desdebuxa a paisaxe de forma momentánea. Durante ese instante semella que me teletransporta a outro país, real ou inventado, do que volvo só uns quilómetros despois.
Ningún comentario:
Publicar un comentario