Ensarillada nas redes

Está o día feo. Pinga a chuvia deixando a paisaxe gris. E a humidade retoma a nosa vida. Hai friaxe nos ósos e ausencias no cerebro. O corpo pide doca e nós dámoslla. Loitamos por facer que vivimos pero sucumbimos á contorna. Non pían os paxaros. Nin voan. Acubillados no niño, caeron na conta de que a vida segue. E aí ando, pelexando entre o deber e o pracer.

Estou en fase gozosa neste intre.

Gaña a dozura.

Busco no facebook, convertido en taboleiro de anuncios, novas con enxeño. É complicado pero atopo. Vou navegando co mariñeiro Rogelio Santos Queiruga desde a caloriña da casa, e sinto o vento mareiro mentres avisto desde o medio do mar o monte Louro. Sento despois a escoitar a Ángel Martín facer o seu noticieiro. Fálame da tristeza na rede pola morte do Hematocrítico e dime, mirándome aos ollos, que me quere.

Aínda queda boa vida ensarillada nas redes. Vida con xeito.

Contras abertas

Por cousas da vida, hoxe non fun traballar, o que me permitiu dar unha volta polos arredores.

Cruceime cun pequeno caracol (quen ía dicir que un molusco espertaría tenrura en min) e dous dos meus paxaros favoritos: un paporrubio subindo a saltos as pólas dun carballo e un ferreiriño cristado que xogaba comigo ás agachadas.

Estaban os paxaros celebrando estes raios de sol despois dun mes asolagados, durante o cal vivimos como lesmas, desprazándonos pola vida rodeados de auga.

O Crabeiro baixaba oufano e destemido, cheo de auga ruidosa. Nas beiravías as follas douradas do outono aboiaban nas fochancas. Os carballos e piñeiros estaban abrazados por hedras e brións. Todo en calma.

Desde lonxe observo a casa como se non fose a miña ou estivese a milleiros de quilómetros. Aos poucos estou aprendendo a desconectar. Faime ben esa hora que cada día reservo para min. Nesas estou cando me decato de que as contras do cuarto de papá están abertas. E ábrese á vez a miña realidade, retida nesta mañá de sol. Rematou a calma en tránsito.

Hoxe quixera ser poeta

Hoxe quixera escribir un poema de amor.

Pero non son poeta.

Xorden os típicos tópicos.

E eu só quero dicir que amo, quero e desexo.

E seino porque non me estorba o espazo achicado

Porque hai bicos que non quedan nos beizos nin na lingua

móvense dentro de min como pequenos vermes eléctricos

Seino porque cando pecho os ollos, nos momentos máis duros, na procura da luz

aparece a man do pintor termando da paleta das cores cálidas.

E porque espelicou o mundo para min, como unha laranxa, 

e vin os bichaus e as pebidas.

E bebo o seu zume.

E porque o busco, 

rozándoo apenas coas xemas dos dedos,

para alentar un pouco máis.

Casualidade ou maxia

Hai uns meses da trabe do soportal caeu un niño de rabirrubio. Tiña un so único ovo dentro. Ovo que non medrou. Un dos nove gatos deu conta del. E o rabirrubio non volveu. Por sorte o monte está cheo de crías de paxaro que nos visitan para que gocemos do seu canto e o seu xogo. 

Este ano xuntáronse o 1 e o 9. O primeiro e o derradeiro. O inicio e a fin da serie. E sentaron os dous fronte a fronte de forma casual por non dicir máxica. O avó fixo 91 e a neta 19. O vello e a moza. Home e muller. Tradición e modernidade. Dúas formas ben diferentes de ver a vida.

Celebramos o aniversario de papá. 91 anos. Dúas cifras importantes. Durante a comida de celebración el, o maior de todos, ocupou unha cabeceira da mesa. A outra ocupouna Rita, á neta máis nova, de 19 anos. As dúas cifras. Mamá durmía na cama mentres papá sopraba as velas. Fóra ventaba e arroiaba. Viámolo desde dentro, polas portas de cristal. Co vento bailaba un lixo alaranxado que fixo que todos o procurásemos. Non podiamos imaxinar que era. A neta científica, Inés, saíu a investigar. Unha minúscula gota de resina descolgada da trabe enganchou no fío dunha arañeira. Misterio das casualidades. Apenas unha gota laranxa concentrou en nós toda a atención por un momento.

Axiña volvemos aos 91 anos. Unha longa vida e, sobre todo, a sabedoría de que non queda moita máis. 19 anos en fronte. Papá fronte a Rita e a torta de caramelo coas velas acendidas no medio. Segundo o lugar desde onde se mirase eran 19 os anos ou 91. Papá asinaría un pacto para volver atrás, aos 19 a pesar das penalidades sufridas. Inicio e remate, as dúas idades maduras e conscientes, sabedoras dos desexos. A responsabilidade do que vai vir fronte á derrota. O fío que os une é de sangue e ansias, de poder e aventura.

Hoxe caen pingas

Hoxe estou farta. Todo o día pechada na casa pode ser gozoso se temos a liberdade de elixilo. 

Pero non a teño, así que non podo meterme na cama e oír chover. Nin tirarme nun recuncho a ler despreocupadamante, ou engarcharme nunha película eterna. Hoxe non pode ser. 

Estou farta de bocas que non se abren. 

De corpos que se negan a alimentarse. 

Estou farta de "Deus se acorde de min". 

De manter a culler en alto á espera. 

De mutismos eternos.

De dores e laios.

Hoxe estou farta de min.

E ando ríspeta co mundo,

berrando en silencio e desgairada.

E non é o vendaval, non.

Tampouco é desamor.

Son pingas lenes que caen.

Parálise

Aurora leva días de felicidade absoluta. Por fin é o que sempre desexou ser: nai. Custoulle sacrificios e cartos pero logrou adoptar un neno.

Non quere lembrar aquela época angustiosa. Nin pensar no día en que coñeceu a Paulo. Acudiu canda todas as familias á entrega dos bebés. Esperaron fóra daquel orfanato, unha casa alongada coas paredes cheas de escachaduras pero cun tellado novo. Alí esperaban cando foron saíndo mulleres uniformadas con nenos e nenas. Uns andando, outras no colo.

Cando chegou a súa quenda apareceu unha muller que aparentaba demasiados anos. Aurora fixouse no vurullo onde viña o neno; unha manta amarela que practicamente o tapaba enteiro, e na que destacaba unha manchiña negra que se ía descolgando a medida que se achegaba. Os ollos dirixíronse a esa mancha, unha arañiña que descendía pola tea. Unha araña minúscula. Unha araña repulsiva. A araña que sempre a paralizaba.

Instintivamente ocultou a man dentro da manga da camiseta de algodón branco cando se atopou cos ollos escuros de Paulo. Miráronse e amouno. Ningunha fobia o afastaría xamais del, así que coa man metida na camiseta agarrou a araña e esmagouna entre os dedos. Notou a humidade a través da tea antes de abrazar o neno.

Agora xa estaba na casa. O lugar máis seguro do mundo para Paulo. Nada había alí que puidese ferilo a non ser o exceso de amor da nai.

Aurora é a personificación da felicidade.

Paulo dorme no berce, no seu cuarto decorado con detalle por un interiorista infantil. Luz perfecta, calor axeitada, cor tranquilizadora. Na cociña Aurora cantaruxa arrolos e baila descalza mentres prepara un biscoito. Móvese con axilidade provocando ondas na súa saia.

Paulo esperta e xoga co móbil colgante que lle regalara súa avoa. Enriba del penduran un peixe prateado que cambia de cor dependendo da luz; unha bolboreta que contén todas as cores imaxinables; un paxaro que canta cando se aperta; e un polbo cos oito tentáculos dos que saen notas musicais só con rozalos. Paulo xoga. Toca a bolboreta e tira dos fíos a modo de antenas cos que sobe e baixa. Ri. Óllaa. Agora roza o paxaro pero non logra apertalo. Mira o polbo. Ten nove patas. Unha negra no medio que antes non tiña. Paulo non é capaz de afastar os ollos dela. Esta nova pata móvese; descende amodo desde o centro. Paulo ri. Esta pata ten patas e pelo e Paulo fai acenos para agarrala. Esta pata é unha araña de mirada negra. E Paulo síguea cos ollos. Esta pata ten vida. O neno estira as mans cara a ela pero está moi arriba. E roza o tentáculo do polbo que emite o son dun fa.

Aurora oe a música do polbo. Arregala os ollos e devece por bicar o neno. Vai xunto del cantando. Non pode deixar de miralo. Aparta o móbil de animais e cólleo no colo. Baila con el e bícalle as orellas cando oe a alarma do robot de cociña. Volve deixar a Paulo no berce. Coa man dereita acaríñalle a fazula mentres que coa esquerda coloca o móbil de novo e roza, sen sabelo, a araña.

Marcha á cociña. Paulo segue xogando co peixe tornasol e o polbo musical. A araña volve baixar pola arañeira pegañenta. Agora Paulo toca o tentáculo do mi, e a araña achégase ao seu dedo mainiño. O neno estira a man invitando a súa nova amiga. Ela sobe á unlla. Ten que poñer parte das súas patas noutro dedo para manterse en equilibrio. Avanza ata o pulso e apréixao como se medise o seu ritmo cardíaco. Óllanse. O animal avanza polo brazo mol. Detense no pescozo como decidindo a onde ir. Diríxese cara ao peito sobindo e baixando coa respiración do rapaz.

Aurora entra no cuarto e ve a escena. A respiración detense e os ollos énchense de fume. Respira profundamente, como lle indicara a psicóloga. Aspirar tres segundos, aguantar tres segundos e expirar tres segundos. Abre os ollos. A araña míraa a ela. A ameaza entrou na casa. Ten que reaccionar. Recúa cara á cociña. Colle unha xerra de auga e un prato. Debe ser forte. Debe loitar polo fillo. Ten que sacar a ameaza da casa.

Móvese como un soldado nunha misión de guerra. Con lentitude e determinación. Non pode golpear enriba do neno, debe meter o monstro na xerra, tapalo co prato e desfacerse del.

Silandeira achégase ao berce. Agarra a xerra con forza e diríxea cara ao bicho. Está a punto de tocalo cando esta me move lixeiramente cara a un lado. O neno mira a súa nai asustado. Ela mantén firme o pulso a pesar do pánico. A boca da xerra xa tocou unha pata da araña, quen intenta fuxir, pero Aurora empúrraa dentro co prato e encérraa no cárcere de vidro. Xa a ten. Mira o monstro encerrado. Agora, ollándoo, sente que lle falta o aire e alasa. Nese intre Paulo solta un berro infinito que soa como un non. Aurora co susto solta a xerra, que escacha en mil anacos rodeándolle, como a escuma do mar, os pés nus.

Alí queda Aurora. Descalza, rodeada de finísimos cristais afiados e coa araña dirixíndose lentamente á súa deda gorda. O neno, de pé no berce, mira a súa nai con tenrura.