Son días de chumbo. Gris e duro pero maleable. Adáptase a unha mentres escorre derretido desde a cabeza ata os pés, formando unha coiraza fría. Esmaga o pelo contra os ollos; empurra os ombreiros cara ao chan e os brazos apértanse ao longo do torso. Unha vez endurecido impide o movemento e o ricto permanece intacto. É difícil saír. A mente foxe pero non sempre polo carreiro adecuado, senón por congostras lamacentas, cara ao centro de todo.
Só as bágoas logran esvarar facendo sucos ardentes na pel.
Preciso esfolar a casca de chumbo para inspirar; regarme co acedo zume do limón para fundir o metal; e saír encoira, sen pel nin ollos, cara a adiante.
Ningún comentario:
Publicar un comentario