Dime Manuel que non son unha aldeá, que o fun pero xa non. Que vivir ao lado do monte, entre leiras e xabarís, non concede ese pasaporte.
Teño que concordar finalmente con el. Fun aldeá: esterquei, plantei, saquei e recollín patacas; pañei e, descalza, pisei uvas dentro do barril; deilles de comer aos porcos e ás galiñas; corteime nalgún dedo pañando herba co fouciño (a gadaña era para expertas); debullei millo, a man e a máquina; desliceime no canizo e na grade agarrada ao rabo da vaca; perseguiume un carneiro con ansias de trucar; reguei e recollín na horta a verdura fresca; levei caldeiros de leite acabado de muxir ao leiteiro, que o recollía no seu camión; axudei a mamá a limpar as tripas do porco, as dúas de xeonllos, no río; cortei toros de leña coa machada... pero nunca puiden matar nin unha galiña.
Participei nas festas agrícolas: xantei sardiñas e empanadas cos veciños, na leira, despois de poñer as patacas; e rixóns e filloas frescas tras a matanza do porco; xoguei durante a estadía da máquina de mallar na eira do veciño; procurei as uvas perdidas, as mentiras, tras a vendima; devecín polas lambetadas que nos daban nas casas durante o entroido; probei o augardente saíndo aínda quente polo picho do alambique.
Fun aldeá. Case comín o carro de esterco, que, segundo Nicanor, acababa comendo todo labrego ao longo da súa vida. A pequena horta actual non me converte en campesiña. Pero aquí estou, con esta nova condición, entre a carqueixa e o castiñeiro, ao pé dos fentos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario