O miñato e o crocus

Un miñato orgulloso sobrevoa a casa facendo círculos. Sabe do seu poder e da súa condición de rei da contorna. As roldas son cada vez máis curtas e o seu voo descende ata facer visibles as súas patas. Achégase como un remuíño que decae e me leva con el. Altérame a súa presenza, como un deus vixiante, e fuxo a campo aberto para coller aire.

No camiño aparece rechamante un crocus solitario que me transporta, atrapada nas poutas do miñato, ata a unha carballeira de Viana do Bolo. Época feliz, fresca, malva e libre, que soa a Demasiado corazón de Willy DeVille. Alí atopei unha familia casual e parte dela rematou sendo permanente.

Pero o miñato tráeme de volta e sóltame de novo aquí, ao lado do crocus, vinte e cinco anos despois, na miña casa por elección propia, coa xente que quero ao meu lado

Mais segue o miñato planeando no aire, sobre a casa, a horta, os camiños e as leiras.

Comunicación

Cada casa ten o seu sistema de comunicación. Na nosa falamos moito sen palabras. Mamá comunícase cos ollos e as mans. Papá con sons inarticulados e sorrisos. E entendémonos perfectamente neste idioma de noso.

Mantemos diálogos eternos coa mirada e co tacto. Hai amor, súplicas, indecisións, asercións e indiferenzas na mirada. A presión dos dedos, as caricias no ombreiro, nos brazos, nas mans, na fazula ou na cabeza din máis ca unha novela. Os bicos fuxidíos ou insistentes gañan a calquera poema de amor. As protestas e chamadas de atención aparecen como suspiros, repeniques de dedos no sofá, pequenos golpes do bastón ou refrega de mans no pantalón.

E así, imos falando, coa boca pechada.

Nestes últimos anos dixémonos as cousas máis importantes. As que permanecen, as esperadas. Coa voz e co silencio. 

Esperando a chuvia

Estou con papá mirando as estelas dos avións e descubrimos andoriñas sobrevoándonos. Van e veñen rapidamente creando remuíños de vento para fuxir deste verán eterno. Seguimos o seu baile cos nosos dedos, facendo figuras no aire. O verán non marcha e as andoriñas tampouco. E a chuvia non chega. E o frío non ven. Aquí estamos os dous esperando a auga.

Marcho voando coas andoriñas e vexo desde as alturas a casa, o xardín, as gatas xogando, a cabeza de papá e nela, xusto no centro, a cicatriz. Esa cicatriz que permanece en nós, un temor constante que reaparece nos momentos máis febles. Unha mancha ou unha ferida que se presentan ante nós de cando en vez son lembranzas constantes da posibilidade.

E seguimos esperando a auga liberadora da calor e da dor. 

Auga pura que refresca e limpa.

E a chuvia chegou...

Invasión

Vén reptando, de a pouco. Búscoo coa mirada pero é imposible atopalo. Cando se procura, fica inmóbil e convértese nun espazo oco de néboa que se evapora ao instante. Se lograse velo podería loitar contra el. Sei que está aquí e avanza amodo, apenas uns milímetros cada día. Pero é voraz. Percibo, na escuridade da noite, a través da pel o seu alento de fume que se dilúe silenciosamente no aire despois de poñerme os pelos de punta.

Apoderouse de papá e faise real a través del. Tamén de mamá. 

Comunícase comigo a través deles.

Pronto se fará cos demais.

Uns minutos

Escribo desde a solaina. Son as 7 da tarde e o día está manso. Pasaron as duchas, afeitado, peiteado, corte de unllas e agora refresco o corpo neste espazo de meu, cos gatiños xogando cunha piña. En dez minutos cómpre estender a roupa e en cincuenta asistir a unha clase de pilates. Entrementres debo alimentar a fauna allea que suplica comida. E así entre rego e rego, descanso.

Precisaba destes minutos de contemplación.

Loanza do soldado caído

Menos mal que camiñaba mirando o chan. Adoito facelo desde que pisei unha lesma. Desta descubrín o soldado de xoguete abatido, decapitado tras a loita durante unha longa infancia. 

Penso en quen xogou con el, no neno ou nena con que loitou en innumerables e difíciles batallas. Tivo que ser Iria ou Gabriel ou Nerea. Única rapazada que corría polo Xogo. Agora xa son mozas e mozos que deixaron atrás unha infancia leda, batalla gañada, e pelexan noutras das que espero saiban saír con ben.

O pobre soldado fica no campo de batalla. Abandonado sen honores. Así deixamos atrás a infancia, de súpeto, sen miramentos, sen recoller a inocencia ciscada no berce. Entramos a cegas na adolescencia, desorientados, abandonando a pel que nos protexeu, como unha fría serpe. Só na madurez volveremos á lembranza da infancia para, na vellez, converternos de novo en nenas e nenos que buscan amparo e amor.

Daquela darémoslle sepultura con honores ao soldado caído.

Propósitos

Propósitos do novo curso, que se avaliarán cunha rúbrica:

1. Adaptarme á LOMLOE sen tolear (como non, outra nova lei cando xa a anterior empezaba a estar dominada).
2. Esixir respecto por min e pola materia (non razoar con alumnado nin pais que non saben sobre cuestións da materia).
3. Non redondear as notas (o 4,99 será o 4. Xúroo cos dedos sen cruzar).
4. Mandar abalares cando non traballen ou interrompan a clase. E poñer partes sen dor!!!
5. Organizar o traballo semanalmente. Paso a paso detallarei o que se traballará cada día e terei dispostas as copias precisas, as actividades, vídeos, enlaces... sen que me suba a tensión.
6. Corrixir axiña. Non deixar para mañá o que poida facer esta noite en vez de durmir.
7. Enviar todas as xustificacións económicas e memorias no prazo esixido e sen erros. Coidado, non mandar a miña memoria, que xa me queda pouca!
8. Cubrir as actas dunha reunión inexistente (farémola cando nos crucemos polos corredores) de forma estritamente puntual. 
9. Solicitar todas as actividades, plans e proxectos pertinentes sempre e cando atope quen se faga cargo deles. De verdade, estou disposta a sacrificar o club de lectura.

A realidade do soño

Soñei. E levo todo o día co diafragma apertándome os pulmóns. Tiven un soño que se agarrou e ensarillou o día enteiro.

Ía con papá a un hospital, e nun descoido botou a andar por un corredor longo, paralelo ao principal ao que se accedía por un portal de garaxe. Vino na distancia e chamei por el; acudiu a min como a unha amarra segura. Viña correndo lentamente e inseguro, apoiado no seu bastón. Estaba desorientado; pero a miña voz guiábao como un faro na noite de temporal. Quixen entrar a axudalo pero eu non collía nese espazo que se ía reducindo. De súpeto o portal pechouse e afastouno de min. Logrei abrilo pero papá xa non estaba. O corredor era a desolación marcado coas liñas en perspectiva cónica. Chameino a berros, desde a gorxa e o estómago, pero o corredor, que non levaba a ningunha parte, seguía baleiro.

O soño é unha perspectiva retorcida da realidade. E a realidade xoga a converterse en soño xeroglífico.

Pola tarde chorei a angustia. E sigo, ao día seguinte, atrapada no soño.