Estou con papá mirando as estelas dos avións e descubrimos andoriñas sobrevoándonos. Van e veñen rapidamente creando remuíños de vento para fuxir deste verán eterno. Seguimos o seu baile cos nosos dedos, facendo figuras no aire. O verán non marcha e as andoriñas tampouco. E a chuvia non chega. E o frío non ven. Aquí estamos os dous esperando a auga.
Marcho voando coas andoriñas e vexo desde as alturas a casa, o xardín, as gatas xogando, a cabeza de papá e nela, xusto no centro, a cicatriz. Esa cicatriz que permanece en nós, un temor constante que reaparece nos momentos máis febles. Unha mancha ou unha ferida que se presentan ante nós de cando en vez son lembranzas constantes da posibilidade.
E seguimos esperando a auga liberadora da calor e da dor.
Auga pura que refresca e limpa.
E a chuvia chegou...
Ningún comentario:
Publicar un comentario