A felicidade vive no solpor

A felicidade vive no solpor. É o intre de recoller a vida derrotada e deixarse abrazar pola calor da casa e as sabas. A natureza avísanos co seu tic tac; depende de nós facerlle caso, pero non será pola súa insistencia, día tras día, de marcarnos o ritmo que debemos seguir. Nós, ao noso. Daquela, que?

Xa! 

Non sempre.

Hoxe si.

Hoxe fágolle caso e o corpo acubíllase para arrolar a mente.

E todo vai ben.

A explosión da luz como un Big Bang ilumina a noitiña de cor laranxa, como o peteiro do merlo.

E remata o día entre cores e bicos.

A visita da avelaiona

Sentados no soportal da casa este verán oímos unhas avelaionas moi preto. Un pequeno coro que fixo de banda sonora a un solpor demorado. Daquela, unha voou por diante nosa, con calma e ouleando, pero apenas puidemos intuír a súa sombra; axiña pousou no poste da luz. Collemos a cámara de fotos e subimos ao primeiro andar para poñernos á súa altura. Pero... o resplandor do farol impedíanos vela; só avistamos a silueta esvaecida. Ela, máis lista ca nós, fuxiu tan pronto nos presentiu.

Volveu. Isto non é un conto de medo, pero algo vén de visita pola noite moi de cando en vez. Nunha delas preguntei quen estaba alí e mesmo cheguei a acender a luz para comprobar a miña soidade. Nada. Ninguén. Días máis tarde o colchón no que intentaba durmir cedeu a unha presión xusto ao lado da miña perna esquerda. Pensei no gato que ás veces me acompaña. Pero tampouco. Nada. Ninguén.

A cabeza visita lugares recónditos dos que fuxo. Maldita ela, que me leva a pensar, imaxinar, teimar. Sei que hai algo, non toleei, e creo que vén a comprobar se o froito está maduro para recollelo.

Esperará á próxima estación para a colleita? 

Todo está ben; todo está dito

Un paporrubio real canta tranquilo na póla dun carballo, na beira do camiño polo que paso eu coa cámara de fotos na man. Uns segundos. Tiro dúas fotos e o paxaro marcha. Os minutos que tardei en chegar á casa e comprobar as imaxes foron eternos. Caceino e fun feliz. Estaba no lugar e no momento oportunos para ser feliz. Non é doado que se dean as dúas circunstancias á vez.

Esta noite deille de cear a mamá. Leite de avea con meritene de chocolate, unhas galletas esmagadas e o biscoito de miña cuñada. Enviou todo con degoiro. E xusto despois da última cullerada, mamá falou. Foi o noso momento e lugar. As palabras apareceron de súpeto, como o paporrubio real, para dicir todo o que intuímos, para agradecer, para amar, para facerme sentir feliz. Durante eses minutos desapareceu a angustia do peito, non doeu o ombreiro nin o dedo polgar. Quedou todo dito.

Preguntou polo seu home, por José. Díxenlle que descansaba no seu cuarto. Aledouse de saber que todos estabamos na casa. Comenteille que fóra ía moito frío, que todo estaba recadado e non tiñamos ningunha preocupación. Ben, respondeu. Encántame que quede durmida sabendo que todo está ben; ás veces míntolle, dicíndolle que fóra chove e venta. Nos últimos anos, cando tomaba a sesta, preguntábame polo tempo; se chovía, ficaba encantada na cama, sabendo que nada quedaba pendente.

Agora dorme e sei que voa pola Cabana co paporrubio real.

A vida en verde

A humidade do inverno tinguiu de verde o testo de cerámica da mandevilla.

Formouse nel unha mancha que parece sacada dun cadro xaponés e precisa un haiku que lle poña sentimento invernal.

A humidade colga do testo

e esvara lene

para encher de verde o inverno.

Vexo sutís pinceladas verdes perdidas entre o marrón dos ollos de mamá. Pero o seu iris é verde monte, escuro. Non vibra coma o verdello do testo. Por momentos a súa mirada é inqueda, inquisitiva e o seu iris acada unhas pingas de verde vivo; outras, a mirada queda colgada nun punto indefinido, entre a nada e o baleiro. Aí fica perdida e o verde escurece e vólvese da cor do piñeiro.

Herdei os seus ollos, non sei se a mirada. 

O inverno asoma nos ollos de mamá,

coma xade na area

brillando entre o tempo infinito.

Canto de inverno

Mamá e papá viven no inverno. A súa pel, cortiza da árbore, reséntese polo líquido perdido. Anoitece cada vez máis cedo para os dous e a néboa pálida entra a furto de mañá e xa non se levanta. 

Hai na casa unha calma que nos rodea e nos acelera os corazóns danados. Unha lentura desacougante pola pesada insistencia. 

Ambos dormen nun niño de cuco, recollidos nun territorio que xa non lles é propio. Creamos o seu curruncho e nel habitan porque non saben fuxir. Unha alenta pousadamente. Outro quéixase nunha nota insistente en ton menor. 

Inverno traidor, pardo e húmido.

Con feridas de toxos e cantos de noiteboas.

Agasallo de Reis

Unhas claras en boa compaña foi un prezado agasallo de Reis. Está sendo un día xeneroso, con obsequios inesperados. Este momento, o mellor. El e eu. Dúas claras. Un lapis e un papel. Eu vou aparecendo da nada. Manu estame retendo neste intre delicioso., atrapándome no papel. Trinta minutos de paz en compañía. Trinta minutos de agasallo no medio da nada. Media hora para nós non ten prezo.

Unha casa que treme

É doado nun día gris e chuviñento ver o mundo desolado. Cae a auga fóra e deixa pozas nas baldosas dos cuartos. O vento sopra desde a ría e tira os cadros das paredes. Estes días o vendaval percorre a casa e deixa cascallos ciscados polos corredores. Pechámonos en nós, sen entender, sen comprender, cansos do aire húmido, das noites nos días de xaneiro, do ritmo demorado dun tempo descarado, que se estira sen atender as horas, minutos e segundos que deberían marcalo.

Vivimos nun habitáculo feble, que ameaza con derrubarse. Tremen os alicerces; as contras baten; as xanelas deixan coar o aire; no faiado escoito renxer as tellas. Esmorecemos cansos, sen forzas para loitar no intre final da batalla.

Que non dure o inverno!

Inicio

Preséntase a oportunidade dun novo inicio, como se tivésemos esa capacidade de frear e coller outra estrada máis amable, sen fochancas e unhas vistas abertas a unha montaña nevada ou un mar azulísimo.

Decidín coller esa estrada, pero non sei se o coche soportará a viaxe. Terá gasolina? As pastillas do freo estarán gastadas? Cando toca cambio de aceite?

Son consciente de que esa non é a actitude para un reinicio. De momento vou procurar cada día un motivo para a felicidade e darlla a quen me acompaña nesta viaxe solitaria.

Procurarei camiños de ilusión.

Limparei o parabrisas con auga bendita.

Irei amodo, mesmo nas rectas interminables.

Afrontarei o porvir.

E, de precisalo, chorarei todo o que o meu corpo decida expulsar. 

Polo de agora, arranquei o motor e percorrín apenas uns metros. Algo me lastra.