A felicidade vive no solpor. É o intre de recoller a vida derrotada e deixarse abrazar pola calor da casa e as sabas. A natureza avísanos co seu tic tac; depende de nós facerlle caso, pero non será pola súa insistencia, día tras día, de marcarnos o ritmo que debemos seguir. Nós, ao noso. Daquela, que?
Xa!
Non sempre.
Hoxe si.
Hoxe fágolle caso e o corpo acubíllase para arrolar a mente.
E todo vai ben.
A explosión da luz como un Big Bang ilumina a noitiña de cor laranxa, como o peteiro do merlo.
E remata o día entre cores e bicos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario