Mamá e papá viven no inverno. A súa pel, cortiza da árbore, reséntese polo líquido perdido. Anoitece cada vez máis cedo para os dous e a néboa pálida entra a furto de mañá e xa non se levanta.
Hai na casa unha calma que nos rodea e nos acelera os corazóns danados. Unha lentura desacougante pola pesada insistencia.
Ambos dormen nun niño de cuco, recollidos nun territorio que xa non lles é propio. Creamos o seu curruncho e nel habitan porque non saben fuxir. Unha alenta pousadamente. Outro quéixase nunha nota insistente en ton menor.
Inverno traidor, pardo e húmido.
Con feridas de toxos e cantos de noiteboas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario