Pequenos propósitos

Ser feliz é o meu propósito para este ano que comeza; xa sei que non é doado porque tras esa palabra está todo: saúde, amor, traballo, descanso... Pero non pido o cen por cen de todo, senón migallas, as xustas, para que a roda siga cun sorriso nos beizos. 

Vexamos, o amor xa o teño, daquela só hai que conservalo con mimo; traballo, tamén, simplemente cómpre gozar un pouco del, asumilo como a posibilidade de influír e mellorar a vida de quen de min depende. A saúde parece que vai ben (crucemos os dedos), quizais haxa que esperar a que a ansiedade siga diminuíndo. Descanso tamén teño, ás veces ata aburrirme. Polo tanto a felicidade para min será seguir como estou, aplicando algunha mellora, como se dunha casa se tratase. 

Manterei os cimentos en rocha sólida e revisarei o estado do tellado e das paredes. 

Alimentarei a amizade e a familia. 

Farei deporte.

Culturizareime - lectura, escritura, pintura-.

Non pido máis. 

Garzas ao sol no Ulla

Levo dous días andando. Saio de paseo despois de almorzar. Volvo a aquela rutina tan afastada na miña memoria. Onte, Nadal, achegueime ata o cemiterio. As flores estaban espléndidas e as candeas aínda tiñan luz. Ultimamente alí non sinto nada, nin bágoas picando nos ollos, nin o nó na gorxa... Toco os seus nomes e fálolles ou rézolles quizais, desde a calma e o presente. Nada se move xa dentro de min naquel espazo.

Hoxe o percorrido foi pola beira do río. Paseo frío e esvaradío. A paisaxe volveuse cálida coas raiolas do sol, as garzas inmóbiles e os corvos mariños inquedos.

O río, o Ulla, baixaba calmo, case estático. Lembrei a última vez que os levei por alí. Mamá cansou e sentou nun banco. Ela puxo o límite aos nosos pasos aquel día. Ela levábanos alí a bañarnos durante aquela infancia feliz e salvaxe de xogos, amizades e auga chapuzada.

Sentín os dous nese lugar, á beira do río, e non no cemiterio. Ese só é un lugar puntual, sen sentido nin referencias; nunca foi un espazo de encontro nin de lembranzas compartidas máis aló das flores que colocabamos ao avó por Todos os Santos. Alí non os atopo nin os intúo. Hoxe miro as lápidas como unha pedra branca e limpa, fría e ausente.

Pola contra, aparecen en recunchos e espazos compartidos, no sabor do bacallao e da coliflor, nas estelas dos avións, na chaqueta azul de la, no aroma da colonia, nun zapato que aparece no faiado...

Faltan tres meses. E cada día é preciso para agarrar e soltar. Coller, gardar. Tirar, desbotar. Si, un ano. A medida que corre o tempo, esváese a dor deixando oco á añoranza.

Galaxia II. O monstro fronte á formiga

A Terra vomita un monstro cada día. Distintos todos. Repugnantes. Noxentos. Un de lava fervente que arrasa co seu alento de gas letal. Outro, salgado e descomunal, arrastra con bravura todo o que lle pecha o paso, como un exército de ferro, cando só leva auga. Hai outro que non se ve, pero séntese; vén tan anoxado que cuspe nas caras un berro mortal, e arrinca ata os carballos centenarios de raíces antigas. Tamén pode ter aparencia efémera, só un intre se deixa ver, pero o rastro é un camiño de desolación férreo e estridente.

Hai centos, miles deles. Son monstros aniquiladores e salvadores asemade. Un medo para as formigas; unha axuda para a inmensidade. 

Non quero ser formiga.

Quero ser galaxia.

A arte da espera

Esperar é unha arte. Incómoda á máis das veces, polos nervios do que virá, quen virá ou non virá. 

Pero hai outra forma de esperar. 

Agora, coa chuvia esvarando polo parabrisas do coche e a noite, só esnaquizada por uns farois tímidos, rodeándome, espero cos sentidos espertos. 

Escoito o vento e as grosas pingas batendo no coche. Vexo a auga moverse de lado, como a luz do farol deixa pingas douradas no meu cristal e recorta as árbores contra o fondo negro. Ulo o suavizante da roupa e a tapicería do coche. E, se pecho os ollos, o queixo e o xamón e o chourizo e o pan polos que devezo neste intre. Saboreo o meu cuspe algo acedo e asemade salgado xunto os restos do bico que repousa esparexido pola boca. Sinto certa paz, algo de temor, un pouco frío da punta das dedas, unha leve dor de cabeza e, logo de tanto ulir e saborear, fame.

Asumo a espera -esta espera- cos sentidos do modernismo. Non todas son así, claro. Simplemente procuro tomar conciencia de min mesma, ou, o que é o mesmo, non facer nada máis que sentirme. 

Espera.

Inquedanza.

Baila o formigo no estómago, ou

no ventre.

Remuíños de aire moven o meu pelo

que atrapa cada lixo que pasa 

e tesouros entre as verbas

afastadas e á vez apegadas á pel.

E espera.

Demora.

O tempo lento, agora,

deixa un pouso groso no padal,

como de viño de cen anos encerrado na madeira de carballo.

As cereixas dególense.

E os amorodos. 

E o azucre.

O viño vello tingue os dentes. Ás veces sabe a historia. Outras, avinagrou.

E espero

con sabores no padal.

 

A fermosura da decadencia

Unha árbore caduca abanéase para que as follas secas se desprendan. As que quedan, de mil cores cálidas que van do granate ao laranxa, tapan as esqueléticas ponlas que forman o seu corpo. 

Renovarase, novas follas tenras verdeauga nacerán. Unha eternidade efémera, que renace cada primavera ata que chegue a morte do tronco.

En nós non nacen follas novas; caen as vellas e nada as substitúe, a non ser outras que nacen xa vellas. Daquela, como a natureza non nos renova, témolo que facer nós. E dámoslle cor ao pelo, brillo ás unllas, espesura ás pestanas... 

A decandencia é fermosa, ningún cadro puntillista supera a sabedoría, a templanza e as ganas coas que nos agasalla o tempo que revoa ao noso arredor. Imos admitindo o corpo, sempre visto desde a subxectividade, como o envase perfecto, un frasco de esencia concentrada.

Galaxia 1

Explícanlle: todo empezou cunha célula que alterou a súa estrutura por factores internos ou ambientais descoñecidos. Esa contaminou a veciña e esta a outra e así sucesivamente ata convertirse en mortal para o seu corpo. 

-E non hai solución? -pregunta nervioso.

-Puido habela hai tempo, agora xa non.

-Pero eu non notei nada.

-Seguro? Non lle doían os riles?, non estaba sempre canso?, e sen fame? O corpo avisouno, ata eu lle quixen facer análises...

-Non era para tanto -responde resignado.

Marcha pola praza que, baixo o sol do mediodía, arde sen árbores. A calor rebotada do chan quéimalle a pel e cégalle os ollos. Vai pensando, mentres procura unha sombra baixo a que descansar o corpo doente, en como chegou ata ese intre. Era certo que algo notara e non quixo ver. E tamén que o médico o advertira. E tampouco quixo ver.

Para bruscamente no medio da praza e decátase de que todos os bancos están ao sol e maldí ao alcalde por cortar as árbores porque seica eran un perigo durante os vendavais do inverno.

Baixa ata o río. Quere pasear ao fresco. Necesita pensar. Segue a senda que o abeira. Está lisa, coa terra compacta. É doado avanzar sen esforzo. Olla o río de cor azul, rechamante. É precioso, pensa. E daquela ve un peixe flotando coa barriga apuntando o ceo. E outro, e outro... cada vez baixan máis. Entón nota o olor sulfuroso que sae da auga, e a escuma rosada. 

A galaxia destaca entre milleiros. Ten forma helicoidal. É preciosa. Esténdese finísima e longa chea de soles e planetas multicores. Pero hai un en concreto, unha pedra mísera de cor verdeazulado, que empeza a apodrecer. Aínda non sabe que algo vai mal. Quizais nunca chegue a sabelo pois é posible que os outros planetas o esnaquicen, ou el mesmo se autodestrúa. Poida que cure, pois está aumentando a febre para desfacerse do perigo. Pero se non pasa iso, infectará aos demais, expandéndose pola galaxia.

Unha árbore de monte

Subiron á árbore de Nadal os esquíos, os mouchos, os raposos e paxaros variopintos. Están tan ben entre as pólas e as piñas que aniñaron no salón. O ourizo, vendo tanto movemento, instalouse ao seu pé, ata que logrou gabear polo tronco; xa está acubillado entre a ramada. Ata un oso polar se achegou a estes lares. Se non me equivoco escoito uns cervos polos arredores.

Gústame esta árbore. Reproducións sintéticas de vexetais e animais que me rodean e que amo. É outra relixiosidade; é outra crenza.

Gústanme estas datas, aínda coa pel débil e os pés fríos.